બાંધી અશ્વો તરુ સાથે, જાજમો પથરાય છે,
અંજળીમાં કસુંબાના રાતા રંગ ભરાય છે.
દેગો કૈં લશ્કરી મ્હોટી ચૂલે ગીત કહી રહી -
ઉડતો કૈં ગરીબોને ધુંવા સાદ કરી કરી.
એ ગામમાં ચારણ કોઈ હોય તો
નિમંત્રવાની રીતિ ક્ષત્રિઓની;
એ કામ બારોટ બજાવવાને
તૈયાર થાતા લઈને કસુંબો.
સંબન્ધ ક્ષત્રિ સહ બ્રાહ્મણોનો
શિથિલ કૈં કાળક્રમે થયો'તો,
સંબન્ધ એ ચારણ સાથ હાવાં
દિને દિને ગાઢ થતો જતો 'તો.
સાહાય્ય જે બ્રાહ્મણ ક્ષત્રિઓની
તેણે હવે શસ્ત્ર ત્યજી દીધાં'તાં;
ક્ષત્રિ હજી બ્રાહ્મણને નમંતા,
તે તો હતો માત્ર વિવેક જૂનો.
એ બ્રાહ્મણોની કટુ ઔષધિઓ
શાસ્ત્રો મહીં માત્ર છુપી રહી'તી;
શ્લાઘા તણા ચારણ ધોધવાઓ
તે પામતા આદર મ્હેલ માંહીં.
એ ચારણો માન ન પૂર્ણ પામતાં
છતાં કને ચાબુક રાખતા'તા;
એ દેવીની જીભ અકીર્તિ ગાતાં
વૃથા ઝિન્દગી મૃત્યુ બંને.
આધાર ક્ષત્રિ પર રાખનારા
'વખાણવું' એ જ ગણી ગુઝારો,
આ ચારણો બ્રાહ્મણના હકો કૈં
પામ્યા હતા સૌ દરબાર માંહીં.
પૃષ્ઠ:Kalapino Kekarav.pdf/૩૪૮
આ પાનાનું પ્રુફરીડિંગ થઈ ગયું છે
કલાપીનો કેકારવ/૪૦૧