પૃષ્ઠ:Aapni Kavita Samruddhi BK Thakore.djvu/૬૦: આવૃત્તિઓ વચ્ચેનો તફાવત

Meghdhanu (ચર્ચા | યોગદાન)
ટેગ: Not proofread
 
No edit summary
ટેગ: Reverted
પાનું (આંતરિક ઉમેરણ સહિત):પાનું (આંતરિક ઉમેરણ સહિત):
લીટી ૧: લીટી ૧:
આપણી . કવિતાસમ્હિ--૮
આપણી . કવિતાસમ્હિ--૮


દામોદર ખુશાલદાસ બોટાદકર- શત્રુંજય
તેથી પૃષ્ડે પનોળૂ' તગર નિરાસિતે દિવ્ય દેવાલચોનૃ',


ભીંજાયેલા ઉરેથી જગત ભિંજવતો (સ્નેહભીના કવિ શો),
' દેલા વૃન્દ સંગે સુરશચિપતતિએ શ્ૂ' અહીં સ્થાન ફીધૂ !
ભાનુના આગમાર્થે વન ગિરિ નગરો છાંટવા ચિત્ત ચ્હાતો,
“એપ્હેલી ગૃલ લીલી પદસરષ્ણિ તણી મધ્ય રાજે ફિતારી,
. એે'ચાર્‌ ચાતરાએ. પથિક વિરતિતા શ્વેત ઝુસ્છા સુહાગી;
“હડોલન્તોદ સસ્ત વપ્ય શ્રસ સહજ હેરી સ્પરીથી જેત્ય અપ્પે,
તે કદ્દોધાન કેરી ઝુસુમસુરાભિથી દોષ દૂરે હહાવે.
શીર્ળું અપ કુંડ કેરૂં સલિલ શિર બની શાન્ત એડાન્ત સેવે,
તેને ધીસે રહીને રવિડર રસિલા આપિ ઉષ્સા જગપવે;
ને પેલે! વાચુ વેગે વ્યજત વિર્ચતેઃ ઉષ્ણતાને ઉડાવે,


મુક્તાના સ્વસ્તિકોથી તૃણ કુસુમ તરૂપત્રને પૂજનાર,
એ સ્પર્ધા જોઇ સીઠી હસિ હાસ હળવે વારે નાચે વિતોદે.
આછેરા અભ્ર જેવો દશ દિશ ધસતો એકલો આ તુષાર.
“ઊંચે ઊંચે અહે! અ. શુચિતર શિખરો લ્ષોક બેતે વિલેકે,

કત્તવીને ધજાએપ ડતક. કલશની કડાત્તિથો થિત્ત ચોરે;
તે મધ્યે આ હિમાદ્રિવિરહવિપદના શોકથી સ્તબ્ધ જેવો,
ઘેરે દુગે ઊંચેદ અડગ સુભટ કે શૈત્ય સન્‍્તપ્પ સ્હેતો,
ઊંચી દૃષ્ટી કરીને જનકપથ ભણી ધ્યાનથી જોઈ રહેતો;

દેવો ને માનવોના મધુ મિલન તણા સ્થાન સંકેત જેવો,
દૈવી વૈમાનિકોના વિરતિભવન શો સિદ્ધ શૈલેશ ઊભો.

દેખીને શષ્ય સ્વાદુ, સલિલ બહુલતા, વૃક્ષની વાડિઓ ને,
ઊતાર્યો સ્વર્ગમાંથી નિજ ગજપતિને વાસવે વ્યોમ વાટે; ૧૦

તે તો સંતૃપ્તિ એવી-અચલ બનિ રહ્યો નંદનાનંદ છોડી!
હારીને ઈંદ્ર પાછો અમરપુર વિષે હા! ગયો આશ મૂકી!

તો યે વીસારતાં એ ક્ષણ નવ વિસરે આંગણે ઊછરેલો,
પાળલો પૂર્ણ પ્રેમે, પ્રતિ સમરપથે વાહરૂપે વસેલો

તેથી પૃષ્ઠે પનોતૂં નગર નિરમિને દિવ્ય દેવાલયોનૂં,
દેવોના વૃંદ સંગે સુરશચિપતિએ શૂં અહીં સ્થાન કીધૂં.

ઓઢેલી ઝૂલ લીલી પદસરણિ તણી મધ્ય રાજે કિનારી,
ને ચારૂ ચોતરાઓ પથિક વિરતિના શ્વેત ગુચ્છા સુહાગી;

ડોલન્તો મસ્ત વાયૂ શ્રમ સહજ હરી સ્પર્શથી શૈત્ય આપે,
ને ઈંદ્રોદ્યાન કેરી કુસુમસુરભિથી દોષ દૂરે હઠાવે. ૨૦

શીળૂં કુંડ કેરૂં સલિલ થિર બની શાન્ત એકાન્ત સેવે,
તેને ધીમે રહીને રવિકર રસિલા આપિ ઉષ્મા જગાવે;

ને પેલો વાયુ વેગે વ્યજન વિરચતો ઉષ્ણતાને ઉડાવે,
એ સ્પર્ધા મીઠી હસિ હસિ હળવે વારિ નાચે વિનોદે.

ઊંચે ઊંચે અહો શુચિતર શિખરો લોક બેને વિલોકે,
ધ્રૂજાવીને ધજાઓ કનક કલશની કાન્તિથી ચિત્ત ચોરે;

ને ઘેરો દુર્ગ ઊંચો અડગ સુભટ શો શૈત્ય સન્તાપ સ્હેતો,
રક્ષાર્થે રમ્યતાની અનિમિષ નયને એક પાદે ઊભેલો.

આ પ્રસાદો અનેરા કર દઈ કરમાં રાસ રંગે રચીને
ઊભા દેવાંગનાનાં રસિક હૃદયનાં ઝીલવા ગાન હર્ષે;

ચિત્રોનૂં ને કલાનૂં વિવિધ હૃદયના ભાવ ને વૃત્તિઓનૂં,
સૌંદર્યોનૂં, રસોનૂં, ઉચિત ખચિત આ સંગ્રહસ્થાન સાચૂં.

ગન્ધદ્રવ્યો અમૂલાં કંઈ કંઈ કુસુમો શાન્તિ આપે સુવાસે,
ઘંટાના ઘોર ઘેરા ગગન ગજવતા, સ્પદ્ધંતા સામસામે:

તો યે એકાન્તનૂ ને કવિહૃદય તણી વીચિઓ વાધવાનૂં,
ભક્તિની ભવ્યતાનૂં અચલ વિરતિનૂં સ્થાન શોભે સદાનૂં.
***


૧%
૧%