કલાપીનો કેકારવ/વિના કૈં પાપ પસ્તાવું
| ← મૃત પુત્રી લાલાંની છબી દ્રષ્ટીથી ખેસવતાં | કલાપીનો કેકારવ વિના કૈં પાપ પસ્તાવું કલાપી |
ત્યાગ → |
વિના કૈં પાપ પસ્તાવું
વિના કૈં પાપ પસ્તાવું નસીબે આ લખાયું છે!
ફરી પસ્તાઈ એ ફન્દે ફસાવાનું લખાયું છે!
તહીં છે ઈશ્કની મેના, જિગર મારું પડ્યું તેમાં;
પરંતું પાંખ એ તેની નસીબે દૂર છે ઠેલી!
અહીં છે ઇશ્કનું પિંજર, પુરાઈ પાંખ છે જેમાં;
હવાલે તે તણે ગાળી રહીને જિન્દગી જેમાં.
નવી, નીલી અને કુંળી ઊગી તે પાંખ ઊડે છે;
અને એ પાંખને જોરે જરા પિંજર તૂટેલું છે.
ન તુટે એ, ન ઊડે આ, અને છોડે પછાડાના;
ગળે બાઝી રહ્યું પિંજર, દિલે બાઝી રહી મેના!
ભલે તું ગીત ગા, મેનાં, ભલે તું રોઈ રહે, મેનાં!
'વિના કૈં પાપ પસ્તાવો', કહું હું બોલ શેં એવા?
અરેરે! કેદખાનામાં મને આ ઈશ્ક સૂઝ્યો ક્યાં?
ખુદાએ નૂર બતલાવી દિલે ચિનગી લગાડી કાં?
ન જોયું કૈં અગાડીનું! ગયો ભૂલી પછાડીનું,
અને ગાફેલીએ વ્હોર્યું વિના કૈં પાપ પસ્તાવું!
૯-૬-૧૮૯૬