પછે વધ કરે વારૂં[૧] કરીને, એ લક્ષણ અજાતણું[૨]. ૨
તે મેંઢો [૩] જાણે માહરો, પાલક પોષક છે ધણી;
તેને આપ જાય અરપવા[૪], મોટમ મનમાં અતિ ઘણી. ૩
વાત્સલ્ય[૫] જાણી વામ-દક્ષિણ[૬], વણ [૭] દોર્યો કેડે[૮] પૂરે;
તેને મહાજન [૯] મૂકાવા કરે, તોય તે જવન કેડે[૧૦] સંચરે. ૪
હાથ ફેરવે તેથકે મનમાંહી, હેતુ[૧૧] જાણે તેહને;
પણ સૂનીને[૧૨] મન વાત અળગી, તે ભારેં ભાળે[૧૩] દેહને. ૫
અળગા આશય [૧૪] બેઉતણા, લોભે લાગ્યો અજ[૧૫] હળે[૧૬];
તે યવન જાણે ભક્ષ કરૂં, જો ઘણેરૂં વપુએ[૧૭] વળે.[૧૮] ૬
પછે ચરણ ઊંચે અધો[૧૯] મુખે, નેટ[૨૦] તે રાકહે સરે[૨૧];
માયા કેરી રીત એહવી, અંતે જીવને એમ કરે. ૭
વિષે [૨૨] દેખાડે વિશ્વના, ચિત્રવિઇત્ર તે ચિત્ત ધરે[૨૩];
પછે પંડિતને પૂછે પ્રભુ[૨૪], મહાભોગ[૨૫] કેમ પામીશ સરે. ૮
ત્યારે પંડિતરૂપે બોલે માયા, કર્મની કીરત[૨૬] ઘણી;
વિત્ત[૨૭] હરિને વાટ દેખાડે, નાનાવિધ કહે ભણીગણી. ૯
કહે અખો રિચે ઉપજે, જો એહેવું પોષે જંતને[૨૮];
કર્મ ગહન હીંડો વામવા[૨૯] તો સેવો હરિ-ગુરુ-સંતને ૧૦
પૃષ્ઠ:Akhegita.pdf/૯
આ પાનાનું પ્રુફરીડિંગ થઈ ગયું છે