પૃષ્ઠ:Ravan Mandodari Samvad.pdf/૧૧

<poem>

કહો તો મેં રાડ સાધું, જીવતે સબ લોક બાંધુ, રાવણ જાર ખીચ રાંધું

બાંધ્યો અ જાઊં ગાંજ્યો, પ્રતાપ એક નામકો; સામળ કહે કામ સારું, બન બાડી બાગ ચારુ, નીરકે નવાણ પૂરું; તેરો બચન પાળું, તો સેવક શ્રી રામ કો.

કવિત. કવિ-જનક જાયા બાત કહે, ઘાત આપ મન લહે; સીતા-સહે પરચંડ ફંડ, એકુને ન દીજીયે; રામ કો બચન નાહિ, દુઃખ સહુ દેહ માંહિ; આંહી જબ આવે તાંહિ, રેખકું ન દીજીયે; મણિકી નિશાની લીની, જાઓ બેગા શિખ દીની; બિનિ ફળ બાગમેંસે, ખરે પરે લીજીયે; સામળ કહે ખબર એસી, હનુમાન દૃષ્ટ પડી તેસી; ધસી જાઓ રામ આગું, બાત સબે કીજીયે. ૬૦

છપ્પા. કવિ-ગર્ધવિયોનાં સેન, મહિ એક ગાય ગઇ છે; કાગડી કંઈ કોટીક, હંસી એક હાર રહી છે; કૌવચ કેરાં વન, તુળશીદળ તહાં પડી છે; છીપો સંખ્ય અસંખ્ય, ઝવેર મણિ જુગત જડી છે; તેમ રાક્ષસીઓ મહિ ઋષિ જણી, કથિર મધ્યે કાંચનકથી; સામળ કહે શ્રીરઘુનાથ વિણ, ન્યારું કરવા કો નર નથી. ૬૧

ઝાઝા લસણની ખાંણ, બુંદ બરાસ તણી છે; મૂરખ કેરી મોટ, ભલે એક ભાવ ભણી છે; રેણું તણો છે રાફ, કિંતુ કસ્તુરી ભેળી; ઝેર તણી છે ઝાળ, સીંથેક માંહિ સાકર ભેળી; વાડ શૂળ કાંટા તણી, ઉગી કેળ કષ્ટે થકી; સામળ કહે શ્રી રઘુનાથ વિણ, ન્યારું કરવા કોનર નથી. ૬૨

કવિત. બીર છલ્યો પાઉં પરો, ધીર મનમાંહિ ધરો; ફર્યો સબ બાગ માંહે, એસો ઘાટ મનકો;