પૃષ્ઠ:Ravan Mandodari Samvad.pdf/૧૬

<poem>

સામળ કહે માન મેલ, આ તલમેં નાંહિ તેલ; ખેલ નાંહિ શિખ મેરે, પત્થરપેં પાની હૈ. ૮૨

દોહરા. કવિ-બચન સુન્યો લઘુવીરકો, રાવનકું બોહો રીશ; ઓઠ બચન એસો કિયો, છિનમેં છેદે શીશ. ૮૩ વિભિ-મેં કહું રાવન રંક હુઓ, મત કાઢો મમ બંક; અબ તેરી સમૃદ્દિ ગઇ, છિનમેં લુંટી લંક. ૮૪

કવિત. કવિ-વિભિષન આય મલ્યો, દુઃખ શોક સબ ટલ્યો; પાય પરો રામજુ કે, ચરણ શીશ નાંમિયો; લંકની ખબર કહી, આદ્ય અંત જેહી ભઈ; વિભિ-ગઈ વાકી સાન મૂઢ, રાવન હે કામિયો; મહારાજ મોયે શીખ દીજે, લંકકું લપેટ લીજે; કીજે એહ કામ રામ , દેખ દુઃખ વામિયો; કવિ- શામળ કહે ભક્ત લહ્યો, આપ લંકધીશ કહ્યો; હુઓ હે ખુસાલ નાલ, બોત સુખ પામિયો. ૮૫ પલકમેં પાજ બાંધી, રાવનસેં રાડ સાંધી; વહાંસે નીર પાર સબ, ઉતરે હે બેટકું; બંદર વૃંદ કુદે હુકે, દોડાદોડ કરી ઢુકે; ચુકે નાહિ ફાલ આલ, કરે નર નેટકું; રાવનકું ભયે જાણ, પાણી માંહિ તારે પાણ; રામજી સુજાણ જાણ, આયે લંક ઠેઠકું; બિભિષન મળ્યો જાણ્યો, સામળ કહે સાન આણ્યો; માનો તબ તાપ આપ, (હોર) પડ્યો પૂર પેટકું. ૮૬

દોહરો. નિકટ આયે શ્રીરામજી, ભયો મંદોદરી જાન; જાકે રહી દશ કંધપેં, બોલી મુખસેં બાન. ૮૭

કવિત. મંદોદરી-મંદોદરી કહે કર, જોરકે સુનો હો પિયા; જિયા જો ચાહો તો આપ, મલો જાકે રામકું;