<poem>
શ્રીપત્ય ગુરુપત્ય સત્ય, મત્યથી માન જ માગું; આદ્યશક્તિ ઉમયાય, પાપ લક્ષ્મિવર લાગું; કવિ કીધા લક્ષ કોટીધા, મયા કરો માગું મતી; સામળ કહે સિદ્ધ પામીએ, જો કરે કરુણા સરસ્વતી. ૬ ચોખરો. તીર સરયૂ તણાં નિર શોભે નિર્મળાં, દીવ્ય દીલિપ ગુણ ગાન ગાયો; રઘુરાજ મહારાજ અજરાજ અજિત એ, પ્રાક્રમી પુણ્ય પ્રતાપ પાયો; અજોધ્યાપતિ ભુપતિ દેવ એ દશરથી, કોટિધા કોટિ કલ્યાણ કહાયો; ત્રીલોક જન તારવા અધમ ઉદ્ધારવા, અનેતા ધન્ય જુગનાથ જાયો. ઇશનો ઇશ જગદીશ એ જગતનો, ભક્ત બ્રહ્મા સમા રંગ રાતા; કોટિ બ્રહ્માંડ મંડાણ સૃષ્ટિ તણો, વેદ વરણવિ ગુણ ગાન ગાતા; લાયક લઘુ લક્ષ્મણો સત્ય સુલક્ષણો, માન મહા મૂલ્ય કૌશલ્ય માતા; સ્વામિ સામળ તણો નામ મહિમા ઘણો, રામજી મુક્તિ પદ દિવ્ય દાતા. કોટિ કંદર્પ તો માન મૂકી રહ્યા, ઇશ ઉપર જાય વિશ્વ વારી; શેષ મહેશ કો લેશ લહે નહીં, વેદ ભેદે નહીં ભરમ ભારી; જનક ઘેર જાગમાં માગ મૂકાવિયો, પરણિયા નિર્મળાં સીત નારી; નવ ખંડના નરપતિ છેક જે છત્રપતિ, પત્ય મૂકી ગયા હોડ હારી.
દોહરો. આગના અપર માતકી, ગુણનિધ છોડ્યો ગામ; સંગ સીત લક્ષ્મણ લિયે, રણમાં નિકસો રામ. ૧૦
કવિત. શ્રી સાહેબ બડે સિંધુ, બોહો ગુણશે બંધું; અવની પત્ય ઈંદુ આપ, સતી સીત સંગકું; ધનુષબાણ પાણ લીયે, જટાજુટ મુગટ કિયે; દિવ્ય ભક્ત દાન દિયે, આભૂષણ અંગકું; જગ્તમેં લાયક જોટે, વજ્ર લંગોટ કછોટે; મોટે છોટે વીર દો, રાજસ ગુણ રંગકું; સામળ કહે સાહાક, લક્ષ્મણસેં લાયક; નરપત્યસેં નાયક, આયે ગૌતમજી ગંગકું; ૧૧
