આ પાનાનું પ્રુફરીડિંગ થઈ ગયું છે

<poem>

દોહરા. દેખ્યો ગઢ લંકાતણો, મેહેજુત ભયે બોહો મન; કીસ બિધ દેખે દેશકું, આય શકે નહીં અન્ય. ૪૬ ઓર અરુણ જ્યું ઉગિયો, પુંજ તેજ પ્રકાશ; કનક કોટ કો કારમો, ઊંચો અતિ આકાશ. ૪૭ કવિત. સુક્ષ્મ શરીર કિયો, રામ નામ હૃદે લિયો; બાંકો બલવંત બડો, ઝુકાય દિયો ઝોંકમેં; (દર) બાર દરીખાન ઘેરે, અદકી અટારી હેરે; ગોખ જોખ ફેરે ફેરે, લહ્યો સબ લોકમેં; પેર પેર પ્રિય પેખે, દીવ્ય રુપ નવ્ય દેખે; લહ્યો લંક વંક અંક, ઠીકે ઠેહુ થોકમેં; નીસ(બાસ)આસ છાંડ રહ્યો, કાયા માંહિ ક્રોધ ભયો; ચોહો પાસે દેખી અંતે, આયો હે અશોક મેં. ૪૮ છપ્પા. બેઠાં ત્યાં સીતા માત, કષ્ટ ઘણેથી કરણી; ટોળા વિછોહિ રણ માંહિ, દીસે જેમ એકિલી હરણી; વણ ઓપ્યું જેમ રત્ન, જત્ન ઝાઝામાં દીઠી; અતિ દુઃખ અર્ણવ માંહિ, અગન હોય જેમ અંગીઠી; વપૂ જોઈ તે વિસ્મે થયો, શકે હોય સીતા સતી; આલોચ કરતો તે સમે, પરઠ્યો હ્યાંં લંકા પતિ. ૪૯ સાઠ સહસ્ત્ર સંગીત, કરતી શ્યામા સંગે; ઉડે અબીલ ગુલાલ, રાચતો હૃદયા રંગે; તાતા થેઇ થેઇ તાન, ગાન ગુણ ભૂપત ભીનો; પડ્યો ધ્રાસકો સીત, ભીત ચિત્ત લાગ્યો ચીનો; પંચ ધનુષ પરો રહ્યો, કથન કૂડ કામિની કહ્યો; સિતા નામ શ્રવણે સુણી, લક્ષણ બજરંગે લહ્યો. ૫૦ કવિત-દોઢ્યું. રાવણ-રાબન કહે સુનો સીત, મોયસો મેલાવો ચિત્ત; છાંડ દૂર સબે ભીત; પ્રીત નીત કહા તેરે, રામ જેસે રંકકો;