આ તે શી માથાફોડ !/૨૪. ચમચાનો કજિયો
| ← ૨૩. રોવાથી વીંછી નહિ ઊતરે | આ તે શી માથાફોડ ! ૨૪. ચમચાનો કજિયો ગિજુભાઈ બધેકા |
૨૫. ઘડિયાળ ઉઘાડી દ્યોને ? → |
ચમચાનો કજિયો
“આ બચુડી આજ કજિયો કેમ કરે છે ?”
“બાઈ બચુડી તો બચુડી છે ! ઈ મીઠું મીઠું બોલે ત્યાં સુધી; વટકી તો પછી થઇ રહ્યું.”
“ઊં ઊં ઊં.”
“શું છે બચુડી ? શું છે બાપા ?”
“ઊં ઊં.”
“એમ ઈ નઈ બોલે. એમ તો ઉનાની ઓલી કોરની છે.”
“બચુ બાપા, શું છે ? શું જોવે છે ?”
“ઊં ઊં ઊં.”
“હવે છાની રહે છે કે?”
“ઊં ઊં ઊં.”
“એમ ઈ કાંઈ છાની રે'શે ? એમ તો છોકરાં બમણા થાય.”
“જૌં ફરી, પૂછવા દે શું છે. બચુબેન, શું છે ? આવો મારી પાસે આવો; મને કહો જોઇએ ?”
“ઊં ઊં ઊં." ટમટો...”
“ટમટો ? 'ટમટો' શું બેન ?”
“ટમટો... અમાલો ... ટમટો.”
“ભઈ, આ શું માગે છે ?”
“ચમચાની સળગી છે.”
“લ્યો આ ચમચો. આ જોવે છે.”
“નહિ એમ નહિ.”
“ત્યારે ?”
“એમાં એમ છે કે મેં ચમચો મગાવ્યો ને બબુ લઈ આવી એટલે હવે બચુ કજિયો કરે છે.”
“ત્યારે એમ કહોને ! બચુબેન, તમારે ચમચો લાવવો હતો ?”
“હું...અં”
“તે લાવોને, ના કોણ પાડે છે ! લ્યો હું ચમચો હતો ત્યાં પાછો મુકી દઉં; બસ ! હવે લાવો જોઇએ ?”
બચુઃ “બા, લે આ ટમટો. ટાલે જોવે છે ને ?”
બચુબેન રડતાં રહી ગયાં ને ચમચો આપી રાજી થયાં.