બાળકો મનમાં બોલે છે
જુઓને, બાપા તો બેઠા બેઠા છાપાં વાંચ્યા જ કરે છે; બા જ બધું ઘરનું કામકાજ કર્યા કરે છે.
બાપા તો કોઈને પોતાની ઓરડીમાં આવવા જ નથી દેતા. પણ બાની ઓરડીમાં જવાની સૌને છૂટ છે.
બાપા જરાક બોલીએ તો કહે છે : “ચૂપ, ગડબડ નહિ. અહીંથી ભાગો.” પણ બાની પાસે ગડબડ સડબડ બધું ચાલે. બા કોઈને કહેતી નથી કે ભાગો.
બાપા રોજ એક જ સવાલ પૂછે છે : “કેમ, નંબર કેટલામો આવ્યો ? લેસન બરાબર કર્યા હતાં ?” બા તો કેટલી યે વાતો કરે છે.
બાપા ગંભીરતાથી બેસી રહે છે ને અમારી સાથે બહુ જ થોડું બોલે છે. બા તો વાતો કરે, હસે ને હસાવે; એ તો અમે ન બોલીએ તો યે બોલાવે.
બાપાની અમને બહુ બીક લાગે છે. આઘેથી દેખાય ત્યાં તો અમે ડાહ્યાંડમરાં થઈને બેસી જઈએ છીએ. બાની બીક જરા યે લાગે તો કે ? એની આગળ તો બધું ચાલે જરા ધમાધમી, ધિંગામસ્તી, બધું.
હું ગમ્યો નહિ કારણકે—
બાળકને હું ગમ્યો નહિ, કારણ કે હું વધારે પડતો ગંભીર હતો.
બાળકને હું ગમ્યો નહિ, કારણ કે હું ગંદો હતો.