રહેવા દેને દૂધડી, રહેવા દેને !
મારા ઘર પાસે એક કોળણ રહેતી. એને એક દીકરી હતી; એનું નામ દૂધી. બપોર થાય ને થાકીપાકી કોળણ ટૂટલીમૂટલી ખાટલીમાં આડે પડખે થાય. માને બિચારીને જરાક આંખનું ઝેર ઉતારીને પાછું ખડ લેવા જવું હોય કે છાણ લેવા જવું હોય. દૂધડીને ઊંઘ આવે નહિ. દૂધડીને એવું શું કામ હોય ? એને તો આખો દિવસ રમવાનું હોય. મા ઝોકું ખાય ત્યાં રમતાં રમતાં વાસણ પછાડે. મા કહેશે: “રહેવા દેને દૂધડી, રહેવા દેને !”
દૂધડી ઈ કામ છોડીને છાણાં થાપે. ત્યાં મા કહેશે: “રહેવા દેને દૂધડી, રહેવા દેને !”
દૂધડી ઈ કામ છોડીને એકાદ ખીલો હાથ આવ્યો હોય તો ફળિયામાં બેઠી બેઠી ખોદે. મા કહેશે: “રહેવા દેને દૂધડી, રહેવા દેને !”
દૂધડી ત્યાંથી ઊઠીને બારણાનાં બાયાં ઉપર ચડીને બારણું હલાવી હીંચકા ખાય. મા કહેશે: “રહેવા દેને દૂધડી, રહેવા દેને !”
દૂધડી ત્યાંથી આઘે જઈને કાંકરા ઉડાડે. કાંકરા ખોરડા ઉપર પડે ને ખડખડાટ થાય. મા કહેશે: “રહેવા દેને દૂધડી, રહેવા દેને !”
મા બિચારી આંખો ચોળતી ચોળતી ઊઠે ને કહેશે: “આ દૂધડી કંઈ છે ! લેજાવારે સૂવા ન દીધી !”
મેં કહ્યું: “પૂરીબાઈ ! આ દૂધડી એમ કાંઈ સૂવા દે ?
