“સરખું થોભ.”
બધાં “સરખું થોભતાં આવડતું નથી” એમ કહે છે તેનાં કરતાં કોઇ કેમ થોભાય તે તેને બતાવે તો ?
“હમણાં પડશે.” એમ કહીને જશીની અશ્રદ્ધા વધારવા કરતાં “જશી આમ થોભાય ને આમ ચલાય.” એમ કોઇ શાંતિથી કરી બતાવતું હોય તો? અને જશી તેમ કરવા જાય ત્યારે તેને ઢોળવાની કે પડવાની બીક ન બતાવે તો જરૂર જશીને થોભતાં આવડશે.
૩.
બા કહે છે: “એને ઇ આવડવાનું નથી તો ! મને તો કે દિ'ની ખબર છે કે ઇ ભણવાનો જ નથી.”
બાપા કહે છે: “એને ભણવામાં ચિત્ત જ ક્યાં છે ? ચિત્ત ચોડીને બેસે તો આવડેને?”
બેન પણ એમ જ કહે છે: “મને કેમ આવડે છે ને તને કેમ ન આવડે ? આખો દિ' ચોપડી લઇને બેસીએ તો આ ઘડીએ આવડે.”
માસ્તર પણ એને ઠોઠ ને મૂરખો જ કહે છે. કોઇ દિ' કહેતા નથી કે તને કંઇ આવડે છે. એ તો કહે છે: “ભણ્યાં ભણ્યાં ? તું શું ભણતો'તો ?”
ભાઇને વાત સાચી લાગે છે કે “મને કશું આવડતું નથી. ચોપડી લઇને બેસું છું પણ ચિત્ત ચોંટતું જ નથી.”
એને કોઇ ઠોઠ ન કહે, પણ શું કર્યે આવડે તે બતાવે તો ? બધા એને મૂરખો કહે છે પણ કોઇ કેમ આવડે તે બતાવતું જ નથી. બધાં એનો જ વાંક કાઢ્યા કરે છે, ને ભાઇ વધારે વધારે મૂરખો બનતો જાય છે.
