તમારા મનમાં આવું લાગે છે ? હું શું કરું ?’
તે મારા ખાટલા પાસે જમીન ઉપર બેસી ગઈ અને ખાટલાની ઈસ ઉપર માથું નાખી દીધું. તેણે રડવા માંડ્યું. તેનાં ડૂસકાં મેં સાંભળ્યાં અને મને દયા આવી. સ્ત્રી અજાણી હતી, છતાં મારા પ્રત્યે આટલો બધો ભાવ બતાવતી હતી. તેથી મેં હિંમત કરી અને તેને માથે હાથ મૂક્યો. જાણે મારો હાથ ત્યાં ને ત્યાં રાખવાની તેની ઇચ્છા હોય તેમ તેણે મારા હાથને કે તેના માથાને જરા પણ ખસેડ્યાં નહિ.
મને ખાતરી હતી કે બંસરી સિવાય કોઈ સ્ત્રીએ મારા પ્રત્યે કદી ભાવ બતાવ્યો નથી. મારી જિજ્ઞાસા મારા કાબૂમાં રહી નહિ. મેં માથા ઉપરથી ધીમે રહી લૂગડું ખસેડવા પ્રયત્ન કર્યો. તે સમજી નહિ પરંતુ માત્ર એ લૂગડું ખસેડું નહિ એટલો હળવો પ્રયત્ન એણે કર્યો. હું એમ ને એમ બેસી રહ્યો. જરા રહી એ બોલી :
‘તમે મને ઓળખવા પ્રયત્ન કરશો નહિ.’
‘કેમ મારે માટે આટલું જોખમ વહોરનારને હું શા માટે ન. પિછાનું ?
‘હું ને તમે જીવતા હોઈશું તો કોઈ દિવસ જાણીશું; આજ નહિ.’
‘શા માટે નહિ ?’
‘અત્યારે મને કોઈ પણ ઓળખે તો મારોયે જીવ જોખમમાં આવી પડે.'
‘તમને મારા પ્રત્યે આટલો ભાવ છે તો એ જોખમ સહી લો. હું તમારી સ્મૃતિ ગુપ્ત રાખીશ.’
‘આટલું બોલતાં તો મેં લૂગડું તેના મસ્તક ઉપરથી ખસેડી નાખ્યું. તેણે બહુ જ મથન કરી લૂગડું ન ખસે એવો પ્રયત્ન ઝટ કર્યો, પરંતુ મારી ઉતાવળ આગળ તેનો પ્રયત્ન સફળ થયો નહિ. માથેથી છેડો ખભા ઉપર પડ્યો અને પેલી સ્ત્રીએ બંને હાથ વડે પોતાનું મુખ ઢાંકી દીધું, અને ઘૂંટણ વચ્ચે સંતાડી દીધું.
‘તમે આમ ન કરો. હું તમારે માટે કહું છું.’
પરંતુ હવે આટલી બધી અસભ્યતા કર્યા પછી આ યુવતીનું મુખ. જોયા વગર ચાલે એમ હતું જ નહિ. મેં બળ કરી તેનું મુખ ઊંચક્યું. હું ચમક્યો અને આશ્રર્ય પામ્યો ! સ્વપ્નને પણ નહિ ધારેલું એ મુખ જોયું ! એ અહીં ક્યાંથી આવી ?
