આ પાનું પ્રમાણિત થઈ ગયું છે.
ધરતી માગે છે ભોગ
૫૯
ઘુરે રે લાલપ-ઘેરી આંખડી,
મરવા બનો મસતાન—ઊંડી રે૦
ઊંડી રે નિંદરુમાં અમે માનિયું,
વાયરો સૂસવે ભેંકાર;
ગાઢા રે સપનામાં અમે શોચિયું, ૪૫
વાદળાં કરે રે પોકાર—ઊંડી રે૦
ગાફિલ બનીને ઓઢ્યાં ગોદડાં,
ઘર ! ઘર ! ઘોર્યા સારી રેન;
જાગન્તા દીઠા રે નેજા ફરૂકતા,
ઊતર્યા મતલબનાં ઘેન—ઊંડી રે૦ પ૦
સાયબાને દીઠો ઝળહળ ઝૂઝતો,
ચોય દશ ચડ્યા એના વીર;
તંબુરાની કીધી તુરી ને ભેરીઓ,
પાયાં એણે પોતાનાં રૂધિર—ઊંડી રે૦ પપ
માટીનાં કીધાં રે એણે માનવી,
જળમાંથી જલાવ્યા ચિરાગ:
ધજા રે રોપાણી સત ધરમની;
કડ-ઘેરે કળેળ્યા હો કાગ—ઊંડી રે૦
