એક કાળનો થાળ ત્યાં પીરસીઓ વિષવાળો કંસાર એ ખાઈ ગિયો, પછી પેટડિયામાં પચાવી ગિયો; સુખકારી હતી ને કુમારી હતી, હતી નામ સ્વતંતરતા સુંદરી; એને મોહિની મોહનની પ્રગટી, વરમાળ હસી કંઠમાંય ધરી. ૩૫