વિદ્યાવિલાસનીની વાતું. જુ નારી કહે સાંભળીએ નાથ, મૂરખને સમજ અનાથ મને કેવા હરખાય, જાણે પરવા કન્યા જાય. હસ્યા વિનચટ વાતજ વશી, ચરણે લાગ્યા ગુરુને ધી; શીશ ને ગુરુજી તમે, દેશ જઇએ પછીથી અમે. હમણાં ગઈ છે ઝાઝી રાત, મળ્યા અને ઘરના સગાથ; અધ્યારૂ કેહે કહું છું હું, તે સાંભળ પૂરૂ' તુમ મુજ મદીર હૈો ખટમાસ, નવ લાગ્યા વિદ્યાના પાસ; એહુ દુ:ખ લાગે છે હુ, અહી આવે તે શીખે સહુ. પક્ષ એક જો પાટી ધરે, મહા મૂર્ખ પાછે નવ ડ અ શું વર્ષના હુ તે! થયા, અભણુ તુજ વિના કોઇ નવ ગ્યા. સચું નહી તારૂ કષ્ટ કા, એમાંય છે મારી લાજ; આથી , માતજ સાર, અપવાદે જીવવું ધિક્કાર. ઘડી ચાર રહેા મુજ ધામ, કઇ તમારૂ' થાએ જે કામ; ગેખ સ્થાનક છે સરસ્વતિ તળું, જેનું કશુ’ આરાધન ઘણું’, પછી તે ગે લાગે મુજકા, જાયે જ્યારે મારી લાજ; ક દિન મે એકલાવી નથી, તુજ માટે સાધુ સરસ્વતિ એવું કહી ગેખ આગળ ગયા, કરી સ્નાન પેતે શુદ્ધ થયા: ધાયેલું વસ્ત્ર પહેર્યું અનુપ, નાના વિધ પૂજાને ય દીપક શ્વેત ધૃતજ તણી, ભક્તિ ભાવના આણી ઘણાં; આસન માંડયું રાખી દૃઢ ચિત્ત, પૂજે પૂરણ આણી પ્રીત. પુડ પદ્બાડી વિનેચટ જેહ, ઊભા રાગ્યે કર જોડી એ; પછી પ્રક્ષાલ તે વિષે કયા, સમાન સે તે આગળ ધર્યું. કેશર ચંદન કુંકુમ હાર, ચાડયા અક્ષત પતે સાર; ચુવા અત્તરને અખીલ ગુલાલ, સીન્દર ટપકુ કીધું ભાલ. અગરબત્તીને કી છે ધૂપ; કીધાં આરતી નૈવેદ અનુપ; શામતા ધરાવ્યા શણગાર, ગીત નૃત્ય સ્તવન પાર પા; દંડવત કીધા એકસે આ, છાત્રા કીવા ચડી અષ્ટોતરી માળા ફેરવે. સ્તુતી મુખે માજીની સ્તવે.
