ફાર સામળ ભટ્ટ દર્શન છે. દરવેશનુ, ઍકજ સર્વ શ છે; સામળ કહે છ એકનાં, ધાખડા સંસ્કૃત ભાષા સરસ, ભાગધી માટે ગ્વાલેરી ગુણુનીય, અપભ્રંશા તે દેશી ભાષા દાખ, પિશાચી પઢજો પ્રીતે; ચારણચાથી ભીખ, રાજદારે શુભ રીતે; એ ખટ ભાષા જે ખેાજશે, ધારી જોતાં ધર્મ છે; કવિ સામળ ભટ સાચુ કહે, ભેગી તેના બ્રહ્મ છે. ન્યાય શાસ્ત્ર નવ રંગ, બિન્તુ વેદાંત વખાણ, મીમાંસા મહા મુલ્ય, જીગતિ પાતાંજળિ જાણું; સાંખ્ય શાસ્ત્રની સાખ, ભલા જન તે તે ભાગે; વૈશેષિક ગુણવાન, સર્વના સશય ટાળે; ખટ શાસ્ત્ર કહ્યાં તે ખાજા, વિવેકવતા તે થશે; વિસાભળભર સાચું કહું, નહિ એમાં સશષ કરી. ચાપાઇ. છોશ છે. મુલ્યે; તુલ્યે; લખ્યા લેખ પ્રતિઉત્તર તણા, રીઝી રામા નવ રહી મા; જશ રૂપી વર દ્વિજ જાણિયા, અને તે સોંપ્યો પ્રાણિયા. પદ્મનિએ પ્રતિજ્ઞા કરી, આ નવ તો હું એને વરી; બ્રહ્મહત્યાદિક પાતિક કરે, મૂકી થાપણુ પર રામા શું રાખે રંગ, કરે મધ પાનીને સગ ચાડી ચેારી ચિત્તે ચહાય, ઊંચા જન નિચ વસ્તુ ખાય. દેવરૂપને ? કાય દેશ, જૂઠા જે કાય જોવે જોશ; ખાટાં વર્ણાં ખાટાં ફ્રાન, ખાટાં વાંચે વેદ વખાણુ. ખેટા જતા ખાટા ખેલ, શ્રી માંડુ ભેળે જે તે; દૂધ પાણી કરે એકાં, કરે નાથ જોગીનાં મઠાં, વગૂવે વેરાગીના વેશ, દેહવટ કરે દેવતા દેશ; ભાગે ગોચર ભાગગાન, નિદૈ વિષ્ણુ નિદ્રામ. નિર્દે માત પિતાને નાત, નિ નિદૈ ભેખ ગુરૂ ને દૈવ, નિર્દે જે પોતાની જાત; સત્ય શાસ્ત્રના સંવ
