૧૭૦ ગોપાળદાસ પ્રતીત સર્વને ઉપજે, મતના જોઇ પ્રપંચ; ગેપાળ કહે તે કાણુ સમજે, સમજે પૂરા સત કડવું ૨૩ સુ-રાગ વેરાડી પ્રભાતી ચના શ્રવણે સુણી સદ્ગુની વાણુ, આનદ પામ્યા શિષ્ય સુન્તણુક અનુભવ હૈડે હરખ ન માય, કરી પ્રદક્ષિણા લાગ્યું પાય. અંતર્ગત થયુ' જ્ઞાન પ્રકાશ, સશય સકળને કીધા નાશ; સચરાચર જગત બ્રહ્માકાર, પૂરણુપદના હવે નિરધાર. ઠામે ઠામ,પ્રતિ નિર'તર્ વ્યાપક ધામ; તન મન ધન થયુ તપ, ત્યાં ત્યાં ભાસે સત્ય સ્વરૂપ, ચૈાદ ભુવન લગે વત સમાન, સહજે સમાધ લાગ્યુ ધ્યાન; સકળ કલ્પના કાસર ટળી, સુવહુઁ હેમ થયુ ધાટ ગળી, ગગન સમાન પિંડ પ્રચંડ, દીઠાં સુખનાં કટિ બ્રહ્માંડ; કત્તા અકત્તાને દેખે આપ, વેદ શાસ્ત્રના ટળ્યા સતાપ. જનમન લાગ્યા અભિનવ રંગ,સમ દૃષ્ટિ શિતલ સર્વે અંગ; જીવ શીવની ભાંગી ભ્રાંત, સાધન માત્ર પામ્યાં સર્વે શાંત. શૂન્ય નિરામય પૂણ્યા વસ, સહજ સમાધી સદા ઉદાસ; વૈકુઠ આવે વાસના ગળી, પૂરણ પદમાં રહ્યા છે ભળી. છતી હિ વિકૃદ્ધિ થયા, સિદ્ધ અવસ્થાને છેતુ ગમે; ન ઉત્પન્ન ન દેખે નાશ, અવિનાશીના આવ્યો વિશ્વાસ. ઉત્પત્તિ પ્રલય થાય અનેક, વસ્તુ વધે ન ઘટે અણુ એક; ભાંગે ભમે જે નિકટ દૂર, પૂર્ણ પદ દી‡ ભરપૂર, વાણી ચારતા રહ્યા વિચાર, મુદ્રા ચારને લાવ્યેારે ઠાર; યાતી તણી જ્યેાતિ મહા લહી, ચાર,જ્યાતિમાં વહેતી ગઇ. ૧૦ પાંચ અવસ્થાને ચારે વેદ, પિપિલ્લિકાના લાવ્યે ભેદ; માર્ગ વિહંગમ ભેદી ગયા, થયા ન થયા એવા થય રહે. ૧૧ દૂછતણુ! ઢળ્યા સર્વ દોષ, મુક્ત દીઠી યાદે લોક એલ્યા એ અણુબાલ્યા જશુ, દીઠું તે અણુદી તયું, ૨ ૫૧ ૧ ૩ × + ' 19 ' ૯
