મદાલસા. ઢાળ. તે ઠાર ત્રીજું નવ માલસા મળે, જે કરે આવી વાત; એકલી ઘરમાં, કરે અગ્રુપાત. અરે કરમડાં શું કરું, મેં કાણુનાં કીધાં પાપ; આ સ્થાનક આવી પડી, મુક્યાં મા ને બાપ. તવ દૈત વળતું માલિયે, કહા શિઃ કરા રુદન; સુખ નાનાવિધ ભાગવા, ભાવતાં કરા ભેાજન પઢકુળ પહેરા પદ્મની, વળી શોભિતા શૃંગાર; પૂર્વ જન્મ પુણ્યે કરી, હું સાંપડ્યો ભરથાર. શાક મૂા સુંદરી, કરમાં ગ્રહી ઝાલી મારા તે, ફરા વરમાળ; ઝાકઝમાળ હાથ સ્વર્ગ સુખથી અધિક છે, જે જાણુરો વિવેક; ભાગ ભાગવશેા ભામિની, મારી સંગ રંગ અનેક, જરા ન આવે તુને, નાગરસ કરાવું પાન; જોખન રહેશે સદા લગી, વાધશે અતિશે વાન. આ ભુવન જીસ્મ ભામિની, ભાસ્કર કરતા ભાસ; ન્ય ભાગ્ય જે વસે, જેણે પૂજ્યા હેાય અવિનાશ. અણુમાણ્યાં શા કારણે છે, માલા મુકીને લાજ; પરશેા મુજને પ્રેમદા, જે સરે સધળાં ઢાજ માલસા એમ એયરે, મનમાં કરીને વિચાર; પરણ્યાના પચ કરું, જેમ તેમ લગાડી વાર. વચન ક્રૂ પાર્વતી ક્રુરુ, તેણે આપ્યું છે વરદાન; પાપીને મારનારે, મ માવે એવી રીતે મન વિચારી, મુખ કર્યું આનંદ; હસતી દીઠિ મદાલસા, તવ પડ્યો માયા દ વિનયયુક્ત તે આચરી, નહિ ઉતાવળનું કાજ; રામી 3કિ વિવાહ કરા, કહું કર ઝાલીશ આજ. કુટુમ્બ તેડી તમતણું, ક્રાઇએ મુને નથી દીકી; ગીત ગાયે કામિની, આપણે ચેાળીએ પીડી. મળવાન. 3 ૪ G ' 6 ૧૦ ૧૧ ૧૨ ૧૩ ૧૪ ૧૫ ૨૩૦
