૫૦ નિષ્કુલાનંદ. તેમાં નાખે પણ્ નવ મર્યાં, ત્યારે કર્યાં અસુર અપાર, ખરે। વેરી છે. ખાટું નથી, એમ થયે સૌને વિચાર. પછી કહે પછાડે પહાડથી, તલ તલ થાય એનુ તન; તેમનું તેમ તેણે કર્યું, તેમાં કર્યું હરિયે જતન. પછી ખારા જળ ખારા કીચમાં, લાલિયા ધણા દઈ ભાર; તેથી પ્રહ્લાદ ઉગાઁ, શ્રીહરિયે કીધી સાર. ર વિઘ્ન આવે અણુચિતાં, સુર અમ્રુર ને નરથકી; નૈખમ ન થાય જન જેમ, તેમ વાત કરવી નથી. આદ્ય અંત્યે મધ્યમાંયે, ભકતે સુખ શું શું ભાગવ્યું; સહી સંકટ ભજ્યા શ્રીહરી, એમ ચારે બ્રુગ માંહે ચવ્યું. ભક્ત થાવુ ભગવાનનું, રાખી વિષયસુખની આશ; બેઉ કામ ન ખાડિયે, થાય ખરા હરિના દાસ. અતિ માઠું કામ સ્પાદરી, વળતા કરીયે વિચાર; એ તે અર્થ આવે નહીં, વળી ડાલા ખાવાયે કાર. કાર જાય ને ઢામ ન થાયે, વળી જાય ખાલી ખેષ; એવું કામ આદરતાં, કા ક્રેને આવ્યું રૂપ, ૪ ૫ પછી શસ્ત્ર સર્વે સજ કરી, યા મારવા શુરવીર; તેણે ત્રાસ પામ્યા નહી, ધન્ય ધન્ય એ જનની ધીર. પછી પાત્ર પ્રજાળવા, બળવા કર્યો વિચાર; તેહ વિના ઉપાયા ખીજા, કર્યો હજારા હજાર ભક્ત જાણી ભગવાનના, છે અસુરને વેર ખતી; મનસુબા મને મારવાના, કરે છે બહુ બહુ કુમતિ. નર નારી સૌ એમ માલે, કાઇ લાત કરા પ્રહ્લાદની; તે અસુર સૌ અલય થાશે, જય થશે વ્યાદની. આશ્ચર્ય પામ્યા અમર નર, જોઈ પ્રäાની ધીર; નિષ્કુલાનંદના નાથની કસણી, બેઇ નણૅ આવ્યાં નીર. કડવું ૧૦ મું. નથી હિર જનને ધીરજ સમ ધનજી, કામ દામ આવે એ દાહુલે દિન; જ્યારે જન કરે હરિનું ભજનજી, તેમાં અહુ આવે વિપત વિબંનજી. ૧ ૭ ' ૪
