દરેક જણ કામ ચરતા કરતા મારી પાછળ જેલમાં આવે તે આપણી તેષ થઈ એમજ સમજવું. .. તા. ૧૭-૪-૧૭ ના દિવસ ગામડાનાં લોકો માટે મુકરર કર્ વામાં આવ્યે હતા. તે દિવસે પુષ્કળ માસ્રાએ આવી પોતાની ખાનીમ લખાવવા માંડી. દારાગાજી પણ અગાઉથી આવી હાજર થઈ ગયા. તેમણે શરૂઆતમાં તે જુબાની લાવનારાનાં ખાનગી રીતે નામા મેળવવાની તજવીજ ચલાવી. પશુ એ ખાનગીપણુંaly ન ચાવવાથી ખાખરે જાહેર રીતે નામે નોંધવા માંડયા. રૈયતમાંથી લાય એવડી મ્હોટી સંખ્યામાં હાજર થયા કે જીખાની લખનારા થાકી ગૃા. મહાત્માજી તે ભુતાજ હતા કે હુમતા અનાદર કરવા માટે તેમને જેલમાં ગયા સિવાય નહીં ચાલે. તેથી માની દરકાર ર્યાં વિના જ સૌ કામ કરવા લાગ્યા. નૈટિસની વાત રૈયતને હળ સુધી એ કરી ન હતી. અહીંનું કામ પૂરું કર્યા પછી આવતી કાલે એટલે કે તા. ૧૮ મૌએ મેાતિહારીથી ૧૬ માઈલ દૂર પસૌની, જવાનું ચાક્ક્સ કરી નાખ્યું હતું અને એ બાબતના સમાચાર પશુ માં માલી દીધા હતા. માત્ર વાહનના આંદોબસ્ત કરવાના જ માકી હતા. રાતના ત્રણ વાગે ઐતિહારીથી નીકળવાના સાના ઈરાદો હતા. વાહનને ખબસ્ત થઇ જાવ તા ફીક જ છે, નહીંતર પગે ચાલીને પણ વખતસર પર સાની પહેાંચી જવાને નિશ્ચય થઈ ચૂકમા. • આ રીતે પૂર જોસથી કામ ચાલી રહ્યું હતું. જૂદાખલ ભાગમાંથી તાર અને પત્ર આવવા માગ્યા. મિ. પેલે પ્રમાગથી તારમાં જણાવ્યું — ટુ પતલુા આવવા રવાના થાઇ હું” માનમિ. અઝલ હા પૂછાવ્યું કે મારી જરૂર મ મારાથી તા ! આવી પહેચુ, ” આછુ રાજેન્દ્રમાદે લખ્યું કે આ સેવા થઈ શકે તેમ હાય તા તુરત ખાર આપે, ” શિલાને
