એક ચતુર જણ કહે: “પણ તમારે વાત કહેવાની તો ખરી જ! અમારે એકલી વાંચવાની એવું નહિ.”
મેં કહ્યું: “ઠીક.” પછી મેં વાર્તા આગળ ચલવી.
ધંટ વાગ્યો ને વાર્તા અટકી. બધા મારી ફરતા વીંટળાઈ વળ્યા. કોઈ તે મારી સામે હેતથી જોઈ રહ્યા. કોઈ મારા હાથને હળુ હળુ અડતા હતા. કોઈ મનમાં મસ્ત હતા.
મેં કહ્યું: “જાઓ, ભાગી જાઓ... શાળામાંથી ભાગો.”
છોકરાઓ કહે: “નહિ જઈએ. વાર્તા કહો તો સાંજ સુધી બેસીએ.”
છોકરાઓ ગયા ને શિક્ષકો મારી પાસે આવ્યા. તેઓ કહે: “ભાઈસા'બ, આ તો ભારે કરી ! અમારા વર્ગના છોકરાઓ પણ વાર્તા માગે છે. આજકાલ તેઓ ભણવામાં ચિત્ત જ રાખતા નથી. વારેઘડીએ કહે છે કે અમારે તો વાર્તા સાંભળવા જવું છે; નહિતર તમે વાર્તા કહો.”
મેં કહ્યું: “થોડીએક કહેતા જાઓ તો ?”
તેઓ કહે: “ પણ એવું આવડે છે કોને ? એકે ય વાર્તા આવડતી હોય તો કે ?”
હું મનમાં હસી રહ્યો.
બીજો દિવસ રવિવારનો હતો. તે દિવસે હું ઉપરી સાહેબને મળવા ગયો.
ઉપરી સાહેબે કહ્યું: “હેડમાસ્તર કહેતા હતા કે તમે તો બધો વખત વાર્તા કહ્યા કરો છો.”
મે કહ્યું: “હા સાહેબ, હમણાં તો વાર્તા ચાલે છે.”
