પછી વાર્તા આગળ ચાલી તે ધંટ વાગ્યા સુધી. રજા થઈ
ને મે કહ્યું: “સૌ એક વાત સાંભળતા જાઓ. ગોળ ઉપર
બેસીને સાંભળો. આ નખ કઢાવી લાવજો, હો. જાતે કઢાય તો
જાતે કાઢજો, નહિતર બાપાને કહેજો, નહિતર હજામ આવે ત્યારે
લેવરાવી લેજો.”
એક કહે: “આપણે તો મોંઢેથી કાપી કાઢવાના.”
મેં કહ્યું: “ના ભાઈ, એમ ન કરતા. નખ કાં તો નરેણીથી કે છરીથી લેજો.”
પછી મેં કહ્યું: “આપણે એક ગમ્મત કરીશું ?”
બધા કહે: “શું ?”
“તમારે ટોપી વિના નિશાળે આવવું. આવી ગંદી ટોપી શા માટે ! ને ટોપીનો વળી શો ખપ છે !”
સૌ હસી પડ્યા. બધા કહેઃ “ઉઘાડે માથે તે શાળામાં અવાય? મોટા માસ્તર વઢે ને !”
મેં કહ્યું: “હું કાલથી ઉઘાડે માથે આવીશ ને તમે પણ આવજો.”
છોકરાઓ કહે: “પણ બાપા ના પાડશે તો ?”
“તો કહેજો કે એ તો નકામો ભાર છે. ને ગંદી ટોપી એાઢવી તે કરતાં ન એાઢવી સારી.”
વળી મેં કહ્યું: “આ કોટનાં બુતાનો ટંકાવી લેજો. આમ તો સારું નથી લાગતું.” સૌ મનમાં વિચાર કરતા કરતા ઘેર ગયા.
મને હેડમાસ્તર સાહેબ મળ્યા. તેઓ કહે: “અરે ભાઈ, તમે તે કંઈકનું કંઈક કરો છો. આ બધા ચાળા શીદને કરો છો: નખ ઉતરાવવાના, ને બુતાન ટકાવવાના ને એવા બધા ! ભણાવવાની નવી રીતો કેળવવા આવ્યા છો તો એ જ કરો ને ! આ તો માબાપો
