૧૯૬ દ્વિરેફની વાત હિરભાઈ : અને છેકરા સારા છે ને ? આજે કેટલા વાસા થયા ? મધુ : કાલે દસ દહાડા થયા.
હરિભાઈ ત્યારે ગભરાય છે શા સારુ ? દીપુભાઈના કાંઈ સમાચાર છે ? મધુ વધારે રડે છે અને ‘હા’ કહી હિરભાઈના હાથમાં તાર મૂકે છે. તાર વાંચીને હિરભાઈ : પણ હવે આમાં કાંઈ ફિકર કરવા જેવું નથી. દાક્તર લખે છે કે તેમને સારું થઈ ગયું છે. ભૂલથી ચેપડવાની દવા પીવાઈ ગઈ હશે ને ઝેર ચડયુ હશે. પણ હવે તદ્દન સારું છે. અને દાક્તર નજીક રહે છે. એટલે કશી ફિકર નથી, હું કાલે સવારની ત્રણ વાગ્યાની ગાડીમાં જઈશ અને વેળાસર પહેાંચી જઈશ. તારી પરીક્ષા કયારે છે ? મધુ : પરમ દહાડે. હિરભાઈ : તે તારે કશી ચિંતા કરવાની જરૂર નથી. ખુશખબરને તાર કરીશ. તું તારે પરીક્ષાની જ તૈયારી કરજે. અને. . .તારાં ભાભીને તે આ તારના ખબર કથા નથી ને ? કાલ જઈ ને તરત તને મધુ : ના. પણ તેમને ચિંતા ઘણી થાય છે. હરિભાઈ : તેમને ચિંતા કરવા દઈશ નહિ. કહેજે કે કુંડનાં નાણાંની વ્યવસ્થા કરવા મને એકલાવેલા છે. હાં કે ! દાક્તરે તેમના મનને જરા પણ આધાત ન પહેાંચવા દેવા કહ્યું છે તે યાદ છે ને! મધુ : હા. હરિભાઈ : અને ચિંતા ન કરતા હાં કે! લે જા! મધુ જરા જતાં પાછે. અચકાઈ ને 75
