પૃષ્ઠ:Dvirefni Vato Part 2.pdf/૨૧૨

મૅહિલે ફૈસાનેયાન : બે મિત્રોની વાર્તા અનાવટી વાત ઊભી કરી છેા. શાન્તાબહેન અહીં હાય તા એમને કેટલું માઠું લાગે ! ત્યાં માર્ચિતી પછવાડેના પડદામાંથી શાન્તા આવે છે. તેને જોઈ ને અને આભા બની જાય છે. શાન્તા ઉશ્કેરાયેલી પણ બહારથી શાન્ત દેખાય છે. શાન્તા : દીપુભાઈ ! આ વાર્તા બનાવટી નથી. અક્ષરે- અક્ષર સાચી છે. વસુમતીબહેનને—અરે મારાથી નામ તે માલાઈ ગયું—એમણે તાછડાઈથી ના પાડી ત્યારે મેં એમને ટપકા આપ્યા. ત્યારે એમણે બધી વાત મને કહી. પણ મારે એક પ્રશ્ન છે. તમે બન્ને વાતા કરે છે તેમાં જાણે તમે તમારા એની જ વાતેા કરેા છે ! હું પૂછું છું, તમે ગુના કર્યો હોય ત કાના કર્યો છે ? એમને કે મારે ? દીપકને વધારે શરમ આવે છે. હિરભાઈ હવે શું થશે તે નહિ સમજાતાં વધારે ચિંતાતુર બને છે. દીપક : અન્નેને. શાન્તા ઃ પ્રથમ દર કાના? દીપક : અલખત તમારા. શાન્તા ઃ ત્યારે સા કાણુ ક્રમાવે ? દીપક : તમે. અને ત્યારે જ મને ખરું સાત્ત્વન વળશે. શાન્તા ત્યારે મારી સજા એ છે કે તમારે આ વાત ગિરિજાબહેનને કે બીજા કાઈ ને કરવી નહિ ને તરત સાાં થવું. દીપક : તમે બન્ને તે મને આભાર નીચે દાખીને તદ્દન પામર કરી નાંખવા માગેા છે કે શું ? શાન્તા ઃ ( જરા ક્રોધથી ) હું કહું છું કે તમે બન્ને, પુષો, માત્ર તમારા જ વિચાર કરશે કે ખીજા કાઈ ને કરશેા? તમે પાતે એમની સામેના ગુના માટે આપધાત કરવા માગેા છે ! અને એ એમની લાગણીની ખાતર તેમ 78