પૃષ્ઠ:Geeta Dhwani.pdf/૨૦

પાંચજન્ય હૃષીકેશે, દેવદત્ત ધનંજયે,
વાયો પૌંડ્ર મહાશંખ ભીમકર્મા વૃકોદરે; ॥૧૫॥

અનંતજયને રાજા કુંતીપુત્ર યુધિષ્ઠિરે,
નકુલે—સહદેવેયે, સુઘોષ-મણિપુષ્પક; ॥૧૬॥

કાશીરાજા મહાધંવા ને શિખંડી મહારથી,
ધૃષ્ટદ્યુમ્ન, વિરાટેય, અપરાજિત સાત્યકિ; ॥૧૭॥

દ્રુપદ, દ્રૌપદીપુત્રો, અભિમન્યુ મહાભુજા,
સહુએ સર્વ બાજુથી શંખો ફૂંક્યા જુદા જુદા. ॥૧૮॥

તે ઘોષે કૌરવો કેરી છાતીના કટકા કર્યા,
અને આકાશ ને પૃથ્વી ભર્યાં ગર્જી ભયંકર. ॥૧૯॥

ત્યાં શસ્ત્ર ચાલવા ટાણે કૌરવોને કપિધ્વજે
વ્યવસ્થાથી ખડા ભાળી ઉઠાવ્યું સ્વધનુષ્યને, ॥૨૦॥

ને હૃશીકેશને આવું કહ્યું વેણ, મહીપતે !
અર્જુન બોલ્યા-
બન્ને આ સૈન્યની મધ્યે લો મારો રથ, અચ્યુત ! ॥૨૧॥

જ્યાં સુધી નીરખું કોણ ઊભા આ યુદ્ધ ઇચ્છતા,
ને કોણ મુજ સાથે આ રણસંગ્રામ ખેલશે. ॥૨૨॥

અહીં ટોળે વળેલા આ યોદ્ધાઓ જોઉં તો જરા,
પ્રિય જે ઇચ્છતા યુદ્ધે દુર્યોધન કુબુદ્ધિનું. ॥૨૩॥