આ પાનાનું પ્રુફરીડિંગ થઈ ગયું છે
સંજય બોલ્યા—
ગુડાકેશ તણા આવા વેણને માધવે સુણી
બે સૈન્ય વચમાં ઊભો કીધો તે ઉત્તમ રથ; ॥૨૪॥
ભીષ્મ ને દ્રોણની સામે, ને સૌ રાજા ભણી ફરી,
બોલ્યા માધવ, “જો, પાર્થ ! કૌરવોના સમૂહ આ.” ॥૨૫॥
ત્યાં દીઠા અર્જુન ઊભા બન્નેયે સૈન્યને વિષે--
ગુરુઓ, બાપ, ને દાદા, મામાઓ, ભાઈઓ, સખા, ॥૨૬॥
સસરા, દીકરા, પોતા, સુહ્રદો, સ્વજનો ઘણા:
આવા સર્વે સગાવ્હાલા ઊભેલા જોઈ, અર્જુન ॥૨૭॥
અત્યંત રાંક ભાવે શું, બોલ્યો ગળગળો થઈ:
અર્જુન બોલ્યા--
દેખો આ સ્વજનો સામે ઊભેલા યુદ્ધ ઇચ્છતા, ॥૨૮॥
ગાત્રો ઢીલાં પડે મારાં , મોઢામાં શોષ ઊપજે;
કંપારી દેહમાં ઊઠે(છૂટે?), રુવાડાં થાય છે ખડાં; ॥૨૯॥
ગાંડીવ હાથથી છૂટે, વ્યાપે દાહ ત્વચા વિશે;
રહેવાય નહીં ઊભા, જાણે મારું ભમે મન. ॥૩૦॥
ચિહ્ નોયે અવળાં સર્વે, મ’ને દેખાય, કેશવ;
જોઉં નહીં કંઈ શ્રેય હણીને સ્વજનો રણે. ॥૩૧॥
