‘લો સાંભળો ! ધરમ કરતાં ધાડ પડે એ આનું નામ. બુચાજી સાથે આપણે નહિ સ્નાન, નહિ સૂતક, ને એ આપણો પેશન્ટ શાનો ગણાય ?’
‘એને હૉસ્પિટલમાં આપણે જ મુકાવ્યો છે ને? એનાં કોઈ સગાંવહાલાંને તો આપણે ઓળખતાં નથી, એટલે એના વાલી તરીકે આપનું જ નામ લખાવ્યું છે.’
‘હું એનો વાલી ? શિવ શિવ શિવ ! આ આફતનું પડીકું મારે માથે ક્યાં નાખ્યું ?’
‘હવે તો એને અહીં લાવ્યા વિના છૂટકો જ નથી, સાહેબ.’
લેડી જકલને આ બાબતની જાણ થઈ ત્યારે એમણે પણ સેવંતીલાલની વાતને ટેકો આપ્યો.
‘હૉસ્પિટલમાંથી તો એને ઝટ ઘરભેગો જ કરો. એ મૂઓ ત્યાં હજાર માણસની હાજરીમાં તિલ્લુ તિલ્લુ કરીને મારી દીકરીનું નામ લીધા કરે તે મારી તિલ્લુના ફજેતીના ફાળકા જ થાય કે બીજુ કાંઈ ?’
‘તિલ્લુ તો બુચાજીના ટૉમી કૂતરાનું નામ છે, એમ આપણે બધી સિસ્ટરોરને ઠસાવ્યું છે.’
‘સિસ્ટરો તો સમજશે, પણ બીજાં માણસો થોડાં સમજવાનાં છે ? આમ ને આમ મારી દીકરી વગોવાઈ જશે તો એનો વિવાહ નહિ થાય.’
‘તિલ્લુ માટે અત્યારે વિવાહ જોડવા કરતાં પ્રમોદકુમાર જોડેનો તોડવાની જ વધારે ચિન્તા છે ને ?’
‘પણ એ તોડીને પણ ફરી કોઈક સાથે જોડવો તો પડશે જ ને ? આ બુચાજી જેવો ડોસો કુંવારો મરે, પણ ડોસી કોઈ કુંવારી મરી સાંભળી છે ક્યાંય ?’
‘પણ આવા ગાંડા માણસને આપણા ઘરમાં તે કેમ ઘલાય ?’
‘એ ગાંડો બીજે ક્યાંય જઈને મારી છોકરીનું નામ બોલબોલ
