‘મને અત્યારના પહેરમાં આવી ચર્ચાઓ પસંદ નથી.’
‘ચર્ચા તો મનેય ૫સંદ નથી. પણ તમે મોઢામાં આંગળાં નાખીને બોલાવો છો એટલે મારે બોલવું પડે છે.’
‘તમે આમંત્રણ વગર અહીં આવ્યા જ શા માટે ?’
‘ગગો પઇણાવવા આવ્યા છીએ, કાંઈ તમારું રૂપાળું મોઢું જોવા નથી આવ્યા.’ વખતચંદ શેઠ જોડે બીજા પાંચ–સાત વડીલ જાનૈયાઓ પણ બોલી ઊઠ્યા.
‘પણ કાંઈ અગાઉથી સમાચાર આપ્યા વિના સીધા અહીં આવી પહોંચો એ તે કેમ ચાલે ?’
‘પણ આગોતરી જાણ્ય કરવા જેટલું તમે ટાણું જ ક્યાં રે’વા દીધું’તું ? તમે તો મારા ખીમચંદની વહુને બારોબાર સવેલી જ પરણાવી દેવાના હતા ને ?’
‘શું ? શું કહ્યું ?’
‘સવેલી. બીજું શું ? અમને જલાલપર – બાદશાવાળાને સાવ અંધારામાં રાખીને ઓલ્યા પ્રકાશશેઠના છોકરા વેરે અમારી કન્યાના ફેરા ફેરવી દેવા છે તમારે તો.’
‘કોણે કહ્યું તમને ?’
‘તમે તો શેના કહો ? તમારે તો સંચોડી સવેલી જ ૫ઇણાવી દેવી’તી, પણ અમારાં નસીબ જરાક પાધરાં તો વળી ઊડતા વાવડ આવી પડ્યા.’
‘કેવી રીતે ?’
‘ઇ તો મારા ખીમચંદે એનાં કરમ થોડાં વેચી ખાધાં હતાં કે તમારા ગોરખધંધાની અમને ગરીબ માણસને ખબર ન પડે ?’
‘પણ ખબર કેવી રીતે પડી એ તો કહો.’
’ઇ તો ભલું થાજો અમારા ગામના લટપટિયાનું…’
‘કોનું ?’
‘અમારા રઘલા નાઈની છોકરીના છોકરાનું. ઈ અમારા ગામના
