‘કહો કે સ્ટૅમ્પ પેપર લઈને આવી પહોંચો.’
‘ભલે સાહેબ—’ કહીને સેવંતીલાલ બહાર ગયા, એટલે સર ભગન બોલી રહ્યા :
‘દીકરી તિલ્લુ, તું જ મારી તારણહાર છે.’
‘પપ્પા, મને શરમમાં ન નાખો. તમે તો મારા.’
‘નહિ, નહિ, બેટા. ઈશ્વરે મને દીકરો તો નથી આપ્યો, એટલે પુ નામના નર્કમાંથી તારે જ મને તારવો પડશે.’
બોલતાંબોલતાં, સેંકડો સ્કૉચ-સોડા, પાનને પરિણામે સૂજી ગયેલી સર ભગનની ભરાવદાર લાલ આંખો જરા ભીની થઈ ગઈ.
વાતાવરણ જરા ગમગીન થઈ ગયું. તિલ્લુ અને લેડી જકલને પોતે કોઈના ઉઠમણામાં બેઠાં હોય એવો અનુભવ થઈ રહ્યો.
‘દીકરી, તું પેલા શેતાનના સકંજામાંથી છૂટી એથી હું બહુ રાજી થયો છું.’
‘સમય સમયનું કામ કરે છે, પપ્પા !’
‘તું પુત્રસમોવડી બનીને મારી ગતિવિધિ કરાવજે.’
‘અરે ! આ તમે શું બોલો છો ?’ લેડી જકલ ગળગળાં થઈને કહી રહ્યાં. ‘હજી તો આપણે સહુ જીવતાં જગતાં છીએ.’
‘હવે ઝાઝા દિવસ નહિ.’
‘કેમ ?’
‘પૃથ્વીનો પોરો આવી રહ્યો છે.’
‘અરે, પણ હજી આવવા તો દો પડશે એવા દેવાશે. નાહક કાલનો દુકાળ આજે શાના પાડો છો ?’
‘તે પડે એ પહેલાં જ દેવા માટે તો આ બધી મહેનત કરી રહ્યો છું. ગિરજાએ કહ્યું છે કે મારા જન્માક્ષર એવા તો વિચિત્ર છે કે અષ્ટગ્રહની વધારેમાં વધારે અસર મને જ થાય.’
બોલતાં બોલતાં ફરી સર ભગનની સ્કૉચ વ્હિસ્કી–સૂજેલી આંખ ભીની થઈ આવી એથી લેડી જકલની આંખમાં પણ ઝળઝળિયાં
