‘પણ આટલી મહેનત–મજૂરી કરીને માંડમાંડ તિલ્લુને મોઢે પ્રમોદકુમાર માટે હા ભણાવી, ત્યારે તમે જ હવે એમાં પથરો નાખશો ?’
‘નાખવો પણ પડે. તમને તમારી દીકરી વહાલી નહિ હોય, પણ મને, જનેતાને તો પેટની જણીનું દાઝે કે નહિ ?’
‘પણ દાઝતું હોય તો આવું અવિચારી વેણ બોલાય ?’
‘પૂરેપૂરો વિચાર કરીને જ બોલી છું.’
‘તો શુ હવે પ્રમોદકુમાર વેરે તિલ્લુનો વિવાહ નથી જ કરવો ?’
‘ધોળે ધરમેય એ ઘર મારે ન જોઈએ.’
‘પણ કારણ કાંઈ?’
‘આંગળી–ચીધણું થઈ ગયું, એટલે જ.’
‘શી રીતે ?’
‘આ દેવાળું કાઢ્યું એ રીતે જ તો. બીજી કઈ રીતે વળી ?’
‘પણ દેવાળું કાઢવું એ તો આજકાલ આર્થિક સદ્ધરતાની સાખ ગણાય છે.’
‘બળી એ સાખ. એ ભૂખડીબારસના ઘરમાં મારી દીકરી શું સુખી થવાની હતી ?’
‘અરે, આવા સદ્ધર આસામીને તમે ભૂખડીબારસ ગણો છો ? માણસે કેટલાં દેવાળાં કાઢવાં, એ ઉપરથી તો એનામાં કેટલો કસ છે એનો અંદાજ કઢાય છે.’
‘બળ્યો એ કસ. મને તો એમાં આબરૂના કાંકરા થયા લાગે છે.’
‘તમને બૈરાં માણસોને શી ખબર પડે કે પૈસો કેમ પેદા થાય છે. પૂછો કોઈ મારવાડીને. એકાદ બે વાર દેવાળું કાઢ્યા વિના એની ઊંચી સાખ જ ન બંધાય.’
‘એવી સાખને શું ધોઈ પીવી છે ? એક વાર નાક કપાયા પછી નાણાંવાળા થયા તોય શું ને ન થયા તોય શું ?’
‘એ તો નવે નાકે દિવાળી કરાય. આ વેપારધંધાના મામલામાં
