તો ઠીક છે, બીજી જીંદગી ભલે નથી, જે છે તે તો સુખેથી તારું દ્રવ્ય લેઈ જઈને નિર્ગમન કરું.”
“અરે રાક્ષસ ! તારા અપકારને માટે તારો વિનાશ થશે તારું–”
“ચાલ ચાલ ! તારા શાપ કોણ સાંભળે છે ? તને તો ખાત્રીજ છે કે ઈશ્વર છે નહિ, પછી શાપ કેવા ? સાંભળ, મેં અહીંથી પલાયન કરવાની બધી તૈયારી કરી રાખી છે; મારે માટે ઘોડા બહાર ઉભેલા છે, અને આગળ પણ સામગ્રી હાજર છે. અને હવે તારું દ્રવ્ય પણ મળેલું છે.” આટલું બોલીને પેલા દુષ્ટે સોનાની મોહોરો અને લગડીઓ ઉપાડવા માંડી; ને વળી બોલ્યો “ને કદાપિ હું તને હવે જીવતો રહેવા દઉં તો તું મારી પાછળ માણસ નહિ દોડાવે તેની પણ શી ખાત્રી ?” આમ બોલતો કાલ જેવું કરાલ મોં કરીને તથા મારવાને હાથ લાંબા કરીને તે આગળ આવ્યો.
પેલો ડોસો ક્રોધમાંથી કેવલ ભયમાં દબાઈ ગયો ને પેલા ઘાતકી ખુનીની આગળ જવા લાગ્યો. “મને મારીશ નહિ, મારીશ નહિ કે–કે–”
“કે–કે શું ?”
“કે હું તારાં કર્મ ભુલી જઇને પણ સુખે પડી રહું. તારે મારા તરફથી કાંઈ ભય રાખવાનું કારણ નથી. હું શપથ લઇને કહું છું.”
“શપથ ! પણ તું કોના અને કીયા દેવ આગળ શપથ લઈ શકે ? તું જેમ કોઈ ઈશ્વરને માનતો નથી તેમ હું પણ તારું કહેવું માનતો નથી. તારુંજ કર્યું તારે હૈયે વાગે છે !”
એક ક્ષણમાં પેલા ખુનીના હાથે ડોસાનું ગળું ભાંગી નાંખ્યું હોત, પણ એ ખુની તથા ડોસાની વચ્ચે એકાએક બન્ને જણ જેને માનતા ન હતા તે દુનીયાંમાંથી જ આવ્યો હોય તેમ એક જણ આવી ૫ડ્યો–ભવ્ય તેમજ બલવાન્, તેજોમય તેમજ કાન્તિમાન,
ખુની પાછો પડ્યો, ને પેલા પુરૂષની સામું જોતાંજ થરથર ધ્રૂજતો ઓરડામાંથી નાશી છૂટ્યો. પેલો ડોસો મૂર્છાવશ થઇને જમીન પર ઢળી પડ્યો.
