પૃષ્ઠ:Kalapino Kekarav.pdf/૧૧૩

પણ દૃઢ રહો ત્યારે એ તો ભલે સુખ માણજો!
નિકર મધુરો લ્હેજો આ તો ઘડીબધડી તણો!

અનિલ ફરકે ધીમો થંડો પ્રભાત તણો હવે,
હૃદય રસમાં ઝોકાં ખાતું, સુશાન્ત બન્યું હવે;
પિયુકર ફરે ગાલે, ઓષ્ઠે અને નયનો પરે,
સૂઇ ગઇ સુખે માથું મૂકી પિયુપદ ઉપરે.

યુવાનની પડી દૃષ્ટિ અન્ધારા એ ખૂણા મહીં,
ઝરે છે અગ્નિ નેત્રેથી , એવી રોતી રમા દીઠી!
તાકી જોયું ફરી ત્યાં તો અન્ધારે નવ કૈં હતું,
કિન્તુ છાતી ગઈ ધૂજી! થંડું રક્ત થઇ ગયું!

વીજળી શું ફરી કાંઇ અંગે અંગ મહીં ગયું!
હતું શું એ? થયું શું એ? જાણી કૈં જ શક્યો નહીં!

ઓહો! સૂતી પરમ શાન્તિથી શોભના છે,
ને પ્રેમહાસ્ય મુખમાં ઝળકી રહ્યું છે;
તેને નિહાળી ફરી શાન્ત થયો યુવાન,
ચુમ્બી લઈ અધરને કર ચાંપી ઉઠ્યો.

ગયો રમા જ્યાં સુખમાં સૂતી છે,
થયો રમાનો ફરી મ્હોં નિહાળી,
'પિયુ! પ્રભુ!' એમ લવી રમા,ને
યુવાન ભૂલ્યો ફરી શોભનાને.

'પડું જૂદો હું નકી શોભનાથી,
'રહ્યો હવે એક જ માર્ગ એ છે!'

વદી ધરી ગાલ પ્રિયા કરે એ,
સૂઇ ગયો શાન્ત થઇ ફરીને.

'આ સાચું ને કરીશ ત્યમ હું કાલથી,'એમ, ભાઈ!
ભાવિ જાણ્યા વિણ ક્યમ શક્યો ગર્વના બોલ કાઢી!
ભોળો તું છે! અનુભવ તને વિશ્વનો કાંઇ ના ના!
એવા બોલો કહીશ ફરી ના બોલ તો ભૂલજે ના!

દોરાવું એ સહુ હૃદયનું, ભાઇ! નિર્માણ આંહીં,
ભાવિ વિના જનહૃદયનો અન્ય ના કો સુકાની;

કલાપીનો કેકારવ/૧૬૬