પૃષ્ઠ:Kalapino Kekarav.pdf/૧૧૭

સ્વાતંત્ર્ય તોપણ ન મેળવી શક્યો તું છે!
રે! એક પિંજર ત્યજી તું બીજે પડ્યો છે!

ત્હારૂં હતું જરી કહે! હજુ તે શું ત્હારૂં?
તેમાં હવે જઈ ફરી વસી તું શકે શું?
તે પુષ્પમાં રસ હવે પડતો નથી કૈં!
તેના ગુણો ઉપર માત્ર નિગાહ ત્હારી!

ત્હારી હજુ નઝર ત્યાં પણ પ્રેમ ના ના!
ત્હારૂં હજુ મગજ ત્યાં, પણ દિલ ના ના!
તે વાંક કિન્તુ તુજ હું કદિ એ ગણું ના!
'સ્વાતંત્ર્ય મેળવી શક્યો' પણ તે કહું ના!

જૂઠો ગણ્યો તુજ હિસાબ! ભૂલી ગયો તું!
તેં બે અને ત્રણ ગણ્યા ક્યમ, ભાઈ! સાત?
તોળી તપાસી દિલ બે પ્રીતિત્રાજવામાં
જો! જો અને ભૂલ જ જોઇ શકાય છે ત્યાં!

ત્હારી નવીન કલી પાંખ મહીં બિડાતી,
ત્યારે ય તે ફૂલ પરે તું શું આફરીન?
શું પુષ્પ્ચુમ્બન સમે મશગૂલ તેમાં?
તું પુષ્પનો મટી થયો કલીનો જ, વ્હાલા!

રે! ભૃંગથી ગત ફૂલો ન સ્મરાય કો દી!
કો લાધતાં નવીન ભૃંગ ત્યજે જે જૂની!
તો કેમ ના નવીન આ કલી છોડી દેશે?
તું પ્રેમી છે! પણ ન કોઈ તણો રહ્યો છે!

તું કેમ બે ય કલી પુષ્પ ન બાથમાં લે?
'સ્વાતંત્ર્ય મેળવી શક્યો' ક્યમ તું કહેશે?
શંકા રહી! ડર રહ્યો! દુઃખી તું થયો છે!
આધીનતા દુઃખની લૈ સુખની ત્યજી તેં!

ના અન્યનો પણ સીતા કદિ રામ માને,
તે કિન્તુ કાંઇ સમજી દુઃખણી થઇ છે;
તે કાંઇ ખામી નિજ પ્રેમ મહીં ગણે છે!
શું એ ઉરે,અરર! ખંજર ભોંકવાનો?

કલાપીનો કેકારવ/૧૭૦