પૃષ્ઠ:Kalapino Kekarav.pdf/૧૪૨

'હશે ભાઇ! હશે ભાઇ! દુ:ખી હું નવ લેશ છું,
'જીવતાં હું નથી થાક્યો, મોતથી ય નહીં ડરૂં.'

અહીં સુધી વાત કરી વિરામ્યો,
કિન્તુ હતું એ ઉર કાંઇ ભારેં;
કહ્યું ફરી મેં, 'હજુ કાંઇ પૂછું,
'એ બ્હેનનું આ ઘર કેમ આવું ?'

ડોસો જરા વ્હાલભર્યું હસીને,
મ્હારા ભણી શાન્ત નિહાળી ર્-હેતાં;
બોલ્યો જરા એ ઠપકા સમું કૈં,
કેવું પરન્તુ મધુરૂં હતું એ!

'જીજ્ઞાસા કાજા દર્દીની વાતો ના સુણવી ઘટે;
'ઇચ્છા એવી મરેલાંમાં રાખતાં ઠપકો ઘટે.

'કોઇનાં એ દુ:ખોમા યોગ્ય ના સુખ પામવું;
'મરેલાં તો પ્રભુનાં છે તેનું માન જ રાખવું.

'પરન્તુ આપણે સર્વે જાણતાં ય નકી જ કે,
'દર્દીનાં દર્દની વાતે આપણું મિત્ર કો વસે.

'દર્દથી જે મળે તે કૈં દર્દની વાતથી મળે,
'દર્દોની કો કથામાં તો દર્શનો પ્રભુનાં જડે.

'દુનિયામાં સદા વીતે તેની આ મુજ વાત છે,
'કલા છે ના, નવું છે, ના રસીલું યે નહીં કશું.

'સુણો, કહું ભાઇ! હવે ન થોભું,
'અહીં હતું એ જ સુખી કુટુમ્બ;
'બાલાં તણા એ પતિ સાથ હું તો,
'થોડું રહ્યો કિન્તુ બનેલ મિત્ર.

'ઉધોગની એ પ્રતિમા હતો, ને
'ર્-હેતો બધો દિવસ ખેતરોમાં;
'સન્ધ્યા થતાં ટેકરીએ ચડી આ,
'ગમ્ભીર સૂર્યાસ્ત સદા ય જોતો.

'હતું સદા એ મુખ હાસ્ય માંહીં,
'પ્રભાતકાલે નિરખ્યા સમું એ;

કલાપીનો કેકારવ/૧૯૫