છૂટેલ બાલો વિખરાઈ જાયે: શ્રમિત અંગે લપટાઇ જાયે:
શિથિલ બાલા સુકુમાર કાયે: સ્વહસ્ત ઢીલા જરી ના હલાવે:
નિતમ્બભારે લચકી પડે છે: કટિ સ્તનોના ભયથી લડે છે:
અઢેલી પ્યારા પિયુને ઈભે છે: પતિથી ટેકો દઈને હલે છે:
જરા ખસી ચુંબનને જુવે છે: કટાક્ષ મારી ચપલા હસે છે:
‘પ્રભુ!’ કહી તે પતિ સાથ લે છે: અગાસિયે તે ઝટ સંચરે છે!
જુવે પતિનું મુખ સર્વ પ્હેલી : જુવે નિશા ચાંદની પ્રેમઘેલી!
પ્રિયા ન એવી નિરખી, અરે! મેં: પ્રિયા ન એવી રીઝવી અરે મેં!
પ્રિયા ન એવી લીધી ઉર, રે! મેં: વસંતકેલિ ન કીધી, ખરે! મેં!
૧-૮-’૧૮૯૨
ઠગારો સ્નેહ
હૃદય દગલબાજી જાણશે ના કદી આ,
હૃદય હૃદય ઝાલે ઝૂરવું છે પછી, હા!
હૃદય ધવલ સર્વે દુગ્ધ જાણી પુલાયે,
થુવરપય ગળેથી ઊતરી આગ બાળે!
ધન ગડગડ ગાજ્યો ચાતકું ચિત્ત ફૂલે,
પથરવત કરાનો મેઘ આવી મળ્યો તે!
ષટપદ મકરન્દ લુબ્ધ રીઝી રહે શું!
ધવલ કમલ ના આ છીપલીને કરે શું!
મૃગજલ સમ સ્નેહી સ્નેહસિન્ધુ ધરે છે,
હૃદયમૃગ બિચારૂં આશ રાખી મરે છે;
સરપશિર મણિને પ્રેમ પ્રેમી તણો આ
વિષ રગ રગ વ્યાપે પ્રાપ્ત થાયે કદી ના!
૧-૧-૧૮૯૩
સ્નેહશંકા
ઘણું તાવ્યું-ઘણું ટપક્યું-બિચારું મીણનું હૈડું;
દ્રવ્યા કરશે હજી એ તો બિચારું પ્રેમનું પ્યાલું!
ન થા ન્યારી : ન થા ઘેલી : ન થા વ્હેમી : ન થા મેલી!
કરી મ્હારું હૃદય ત્હારૂં હવે શંકા પ્રિયે, શાની?
