ગંગાનો ધોધ ફાટ્યો ગિરિશિર પરથી, રામનું બાણ છૂટ્યું,
તેવો તે શૃંગવાળો મૃગજલઝરણું ફાળથી કૂદી ચાલ્યો!
ઊભો ત્યાં સિંહરાજા ઘરઘર ઘરરે, જોરથી ત્રાડ દેતો,
ડોલાવ્યા ડુંગરોને, રવિ પણ ચમક્યો લાલ અંગાર જેવો;
પક્ષી બોલે ન ચાલે, દ્રિમ પણ ધણણ્યાં, પૃથ્વી ધ્રૂજી રહી આ!
આ તે બ્રહ્માંડ ફાટ્યું ! પ્રલય થઈ ગયો ! શુંભુએ શંખ ફૂંક્યા !
આલિંગે ભવ્ય લીલા નદસરજલને પ્રેમમાં મસ્ત ડોલે,
ઊડી બાઝે સુસ્નેહી હૃદય-હૃદયના સત્ત્વને જેમ પ્રેમે!
ઘેલો હું એ રમું છું! તનમન લપટ્યાં! રમ્ય છું, એક હું છું:
વેલી, વૃક્ષો, નદી, ને ગિરિ, નભ ઝરણે લીન હું સર્વદા છું.
૧૯-૩-’૧૮૯૩
મસ્ત ઇશ્ક
અયે કાતીલ! સીને તું સૂતું રહેજે; પડ્યું રહે તું:
નથી તકસીર ત્હારી એ: ગુનેહગારી હમારી છે!
બિસમિલ્લાહ ખતમ થઈ જા: જિકર કર ના : જિગર ગમ ખા!
હૃદય નાદાન પ્રેમીલા, દિગમ્બર રાખ ચોળી થા!
કિતાબો ઇશ્કની ખોળી: ઉથાપ્યાં પ્રેમનાં પોથાં:
વિષમ છે ડંખ પ્રીતિનાં : વિકટ છે સ્નેહરસ્તા ત્યાં!
આશક આ પડ્યો બેહોશ : મરી જાશે હિજરાઈ:
આ ફરહાદની કબરે નથી શિરીન સૂવાની!
બસ કમ્બખ્ત દિલ ભોળા! ઉધામા છોડ ઉલ્ફતના:
ન કર મુફ્ત અફસોસી: મળશે દાદ ના અહિંયાં!
આ દરબાર દરવાઝે ડંકા પ્રેમના બાજે:
પરન્તુ બેવફાઈનાં ઉપર નિશાન ફરકે છે!
કરી ખામોશ પછડા માં: આ તો ખ્વાબનાં નખરાં:
આ ગુલઝાર જાદૂનો: ફરેબી ને દગાવાળો!
મળે જો ના તને હીરો લગાવી કોયલો કાળો,
બન્યું રહે મસ્ત મસ્તાનું અખંડાનન્દમાં રાચી!
માયિક પ્રેમ તરછોડી અનલહકનો તું કર દાવો:
બન્યું રહે મસ્ત મસ્તાનું; મસ્તીનો તું લે લ્હાવો!
૭-૪-’૧૮૯૩
