પૃષ્ઠ:Kalapino Kekarav.pdf/૨૩૮

સ્મૃતિ તણી અને આશાની ના અહીં પરવાનગી,
ક્ષિતિજ પછી તો કોઈની એ ન દૃષ્ટિ પડી કદી;
અટકી અટકી અન્ધારામાં ભમ્યાં, ભમવું હજુ,
રુદન કરવું થોડું, થોડું વળી હસવું હજુ.

પ્રિય! પ્રિય! અરે! લૂછું ત્હારૂં જરા જલ નેત્રનું,
પ્રિય પ્રિય! અરે! મ્હારૂં હૈયું જરા હલકું કરૂં;
પ્રિય પ્રિય! તને વાતો ઊંડી જરા દિલની કહું,
મુજ જિગરથી જે થાશે તે પ્રયોગ કરી લઉં.

મુજ જિગરના ખાલી ખાલી પ્રયોગ બધા પડ્યા,
કુદરત તણા સાચા સાચા પ્રયોગ બધા થયા;
રુદન કરવું ત્હોયે શાને? નહીં રડવું ભલું:
હ્રદયજલને ખારાઈમાં ન ભેળવવું ભલું.

મુજ જિગરની આશાઓથી ચણાય નહીં ગિરિ,
સમય કરશે તે આ મ્હારા બલે બનશે નહીં;
મુજ હ્રદયની વાતો હું તો કહી ન શકું, પ્રિયે!
કદિ સમજશે ત્યારે ક્હેવા જરૂર નહીં રહે!

તુજ મત તણા ઊંડા પાયા ન માનીશ તું કદી,
મૂલરહિત છે આ તો ભોળું નકી તરુ માનવી;
કુદરત મહીં તમ્બુ તાણી સહુ વસતાં દિસે,
કુદરત કદી કોઈને એ ગૃહો ચણવા ન દે.

સમજણ નહીં, ક્યારે ત્હારૂં વહાણ ડુબી જશે,
કઈ લહરીથી? ક્યારે? ક્યાં? એ પલાશ ફરી જશે;
સમજણ નહીં, નેત્રો કેવાં તને મળશે હવે -
મુજ નયન ના જાણું ક્યારે ફરી ફરશે હવે.

વરસ કરતું તે ના દહાડા કદી નિરખી શકે,
જીવિત વહતાં થાતું કાંઈ નવીન ક્ષણે ક્ષણે;
નઝર કરતાં ભૂતે દૃષ્ટિ કંઈ કંઈ ભાળતી,
પણ ન સમજું ક્યાંથી? શાથી? પડ્યો ઉપડી અહીં.

મુજ જિગર આ ત્હોયે શાને પુકાર કરી રહ્યું?
સમજણ નહીં, ત્હારામાં શું મને ઘસડી રહ્યું?

કલાપીનો કેકારવ/૨૯૧