અરે ! કોણે ઝાલ્યો હૃદયધબકારો હજુ સુધી
વહે છે તે જ્યારે ઝળહળિત સૌન્દર્ય પરથી ?
લવું છું હું યે આ મુજ નયન નીચાં દબવીને,
અહા ! ખેંચે કિન્તુ હૃદય મમ નેત્રો ફરી તહીં;
અને ત્યાં જોતાં તો નરમ બનતો કે ગળી જતો,
અરે ! ત્યાં જોતાં તો હૃદય સઘળું અર્પી જ જતો.
સ્મૃતિમાં એ જાગે તુજ વદન ને હું મુજ નહીં,
પછી મ્હારો મ્હારા ઉર પર કશો યે હક નહીં;
કહે, શું છે જાદુ ? કહીંથી તુજને એ જડી ગયું ?
પ્રયોગોને માટે મુજ હૃદય ક્યાંથી મળી ગયું ?
અરે ! જોતાં તુંને જિગર ફરિયાદે નવ કરે,
સહ્યું ને સૌ સ્હેવા ફરી જિગર તો તત્પર બને;
"સહ્યું", એ ક્હેતાં એ જિગર શરમિન્દું થઈ જતું,
દિસે ઘા મ્હોટા એ કુસુમકળીવર્ષાદ સરખા.
ચીરાવું, રેંસાવું, તરફડી રીબાઈ સળગવું,
શૂળીના કાંટાની અણી પર પરોવાઈ મરવું,
દિસે લ્હાણાં એ તો અગર રસનાં પાત્ર મધુરાં,
ચહું એ ચ્હેરાની સુખથી કુરબાની થઈ જવા.
પછી ધિક્કારૂં શે મધુર મુજ એ લ્હાણ ઉરની ?
બહુ તો યાચું કૈં તુજ પદ મહીં શીર્ષ ઝુકવી;
જહાંગીરી આવી ક્યમ કદિ ગુલામી ગણીશ હું ?
'હવે ધિક્કારૂં', એ ક્યમ કદિ ય બોલો કહી શકું ?
નહીં સત્તા ત્હારી પ્રણય મમ આવો ડગવવા,
'હવે ધિક્કારૂં', એ મુજ ઉરથી શબ્દો કઢવવા;
કરી લે ચાહે તે પણ નહિ કહું જે નવ કહ્યું,
કરી લે ચાહે તે પણ નવ બને જે નવ બન્યું.
વહન્તો પ્રેમપૂરે તે ધિક્કારે અટકે નહીં;
પ્રેમના શત્રુનો પ્રેમ ના ના આશ્રય લે કદી.
૪-૨-૧૮૯૭
