પૃષ્ઠ:Kalapino Kekarav.pdf/૨૮૧

થોભી ઉભી જરીક એ સખી કાજ બાલા,
પ્હાની રહી પગ તણી જરી એક ઊંચે;
તેને અડી ફરફરે અનિલે નિમાળા,
બ્હેડા પરે અલક એક વીંટાઈ ઉડે.

સામે જ ગૌર મુખ છે સ્થિરતા ધરીને
ને નેત્ર કાંઈ તિરછાં બનતાં ફરે છે;
પ્હોંચી હતી નજર એ તહીં યોધ પાસે,
જ્યારે હતાં નયન હંસ પરે ઠરેલાં.

પાદને આંખડી એ તો હતાં ત્યાં સ્થિર થૈ રહ્યાં,
હૈયાનાં આંસુડાં મીઠાં, સામેની છબીએ ઢળ્યાં.

મનહર છબિ ભાળી નેત્રે અને હ્રદયે ઢળી,
પરવશ થતાં લ્હેરી મીઠી નસેનસમાં ઢળી,
હ્રદય કુમળું એ યોદ્ધામાં જડાઈ ગયું, અને
સહુ અરપવા - અર્પી દીધું છતાં - અધીરૂં બને.

શપથ હ્રદયે લેવા કાંઈ ન કાળ રહ્યો જરા,
ઉર ધડકતે વિચારોથી ન ધ્વંસ સહ્યો જરા,
નયન બનતાં અંગે અંગો સુમુગ્ધ બની રહે,
જલકણઝરી આવી આવી કપોલ થકી ખરે.
            * * *

આંખડી સાથે હાવાં વાત કરી રહી;
હૈયાના દ્વારની સર્વે ભાગોળો ઊખડી પડી.

યોદ્ધાની તો નજર હજુ છે ત્યાં જ ચોંટી રહેલી,
તો યે તાજું તનમન થતું સૂચવે આંખ કાંઈ;
'હું એવું એ'ઉર સમજી એ કાંઈ આનન્દ માને,
સંસારીને પ્રણયસુખની એ જ સીમા અહીં છે.

ક્ષણ થઈ અને બાલાનાં એ ઢળી નયનો જતાં;
પણ ભુરકી કો ગુલાબી શી છવાઈ કપોલમાં;
ધડ ધડ થતું હૈયું લોહી વહાવી રહ્યું બધે,
થર થર થતાં ગાત્રો સર્વ ધ્રુજે બની મુગ્ધ છે.

જાદુભર્યો નેત્ર વહાવી જાદુ
કો અન્યનાં જાદુ મહીં ફસાતાં;

કલાપીનો કેકારવ/૩૩૪