પૃષ્ઠ:Kalapino Kekarav.pdf/૨૮૭

'હવે શું જાણું છું રુદન કરવું પાતક નહિ,
'પ્રભુની વચ્ચે કાં જનહ્રદયની ટેક ધરવી?
'પ્રભુ ખોલે ત્યારે નયન શીદને બન્ધ કરવાં?
'અરે! એ ઘેલાં જે પ્રણય નિરખી લજ્જિત થયાં.

'હજુ મૃત્યુ વ્હાલું, પણ મરણમાં ના રસ હવે,
'ભરેલાં રક્તે સૌ સ્વપન મુજ હાવાં દૂર થશે;
'દિસે બચ્ચાંના આ ઘડમથલના ખેલ સઘળા,
'રમે મૃત્યુમાં એ સમજણ વિનાનાં રમકડાં.

'હવે નિદ્રામાં યે હ્રદય મુજ કૈં અન્ય રટશે,
'મૃદુ સૌ સ્વપ્નોની મુજ હ્રદયને લ્હાણ મળશે;
'નકી નિદ્રાનું એ પ્રણયી દિલડું રાજ્ય કરતું,
'અને એવું મીઠું તખત સહજે મેળવીશ હું.

'અહો! ઔદાર્યની ઉપકૃતિ તણા ભાવ મધુરા
'ન જોનારી એવી જગત પર કૈં આલમ વસે;
'વસે છે, જીવે છે, ગતિ પણ કરે ને મરી જતી,
'ન જાણે શું જીવ્યું? રસિક ગતિ શું? ને મરણ શું?

'અહીં કિન્તુ બીજું જગત મધુરૂં છે રસભર્યું -
'સદા નિઃસ્વાર્થે જે હ્રદય અરપીને સુખી થતું;
'સખે! જેની દૃષ્ટિ લશકર હજારો વશ કરે,
'સખે! જેથી યોદ્ધા ખડગ નિજ છોડી પદ પડે.

'અકેકા સૌન્દર્યે નજર કરતાં જે પિગળતું,
'અકેકી દૃષ્ટિથી જગત સઘળું આર્દ્ર કરતું;
'પ્રતિ હૈયું પ્રેમે અમર બનતું અમૃત બની -
'પ્રતિ વ્યક્તિ પ્રેમે હ્રદય દ્રવતાં જ્યાં પ્રભુ થતી.

'પહેલી સૃષ્ટિનો અનુભવ મ્હને છે હજુ સુધી,
'સખે! ખોયું આયુ હજુ સુધી ઉરે બાલક રહી;
'સખે! બાલ્યાવસ્થા ગત થઈ અને મૃત્યુ જ મળે,
'તહીં એ શું મીઠું, મુજ હ્રદય તે ખૂબ સમજે.

'નથી કૈં પસ્તાવો ગત વય તણો આ જિગરને,
'સખે! આ હૈયાને નવ અણગમું વા મરણ છે;

કલાપીનો કેકારવ/૩૪૦