પૃષ્ઠ:Kalapino Kekarav.pdf/૨૯૩

નિન્દા વા સ્તુતિથી ય તે હૃદયના તારો નહીં કમ્પતા,
ઓહો! આ અસુરો હજુ જડ થકી થોડા જ કૈં છે વધ્યા.

જ્યારે આ જડનાં કઠિન પશુઓ ઘેરાઇ જાતાં કદી -
જ્યારે શૌર્ય તણા મહાન કરમાં આવી જતાં કોઇ દી -
ત્યારે તે શકતાં સમાન બલને નાસી જતાં દાખવી,
સ્ત્રી પાસે નિજ એ પરાક્રમ તણી શ્લાઘા કરે છે વળી.

તેઓના દઢ શ્યામ સૌ અવયવે એ સ્થૂલ લોહી વહે,
તેનાં બાલક કૈંક દીર્ઘ યુગથી એ રક્ત પામ્યાં કરે;
તેની દેવી ય માંસ ને રુધિરમાં તૃપ્તિ સદા માનતી,
જેને એ તલવાર બાલક તણું લોહી કુણું હોમતી.

ક્ષત્રી ઉભો આ રણવીર આંહીં,
નેત્રો ઠરી ત્યાં મુજ જાય છે કૈં;
ન તાર તૂટ્યો હજી પ્રેમનો છે,
હજી ય ખડ્‍ગે કર એ ઠર્યો છે.

કો ધૈર્યના ઉગ્ર મહાન સિન્ધુ,
શાન્તિ તણા કો દઢ પ્હાડ મેરૂ,
વા હર્ષના કો સ્થિર કેન્દ્ર જેવું,
હૈયું દિસે કૈં યુગથી ઘડેલું.

એ વૃત્તિને ધારી રહેલ અંગો,
એ ભાવને દાખવતાં દિસે છે;
એ ધૈર્ય એનું સ્મિત એ હસે કૈં,
વીરત્વમાં વીર દિસે તરંતો.

ક્ષત્રિત્વને જીવન માનનારૂં -
પરાર્થમાં ખડગ ઉપાડનારૂં -
બ્રહ્માંડનો વિક્રમ ધારનારૂં -
નસેનસે રક્ત વહી રહ્યું છે.

જે વિષ્ણુના બાહુ થકી વહેલું -
ઉદાત્તવૃત્તિ ગૃહી ઊતરેલું -
જેને સુધા ચંદ્ર થકી મળેલું -
તે રક્તનું ભૂષણ આ દિસે કો.

કલાપીનો કેકારવ/૩૪૬