પૃષ્ઠ:Kalapino Kekarav.pdf/૩૦૭

'ઓહો ! અશ્વ કુદી રહ્યો પણ જરી આ સ્વાર ના ના ડગે !'
'આહા ! એ મુખતેજથી શશી અને ઝાંખી મશાલો બને !'

'ચંદાબેન તણો જ આ કર ગ્રહે ! કેવું બને તો - સખિ ?'
'કોઈ વેગડભાઈને કહી શકે એ ગોળ ખાવા અહીં ?'
'રે ! એ ભીલ ઠર્યો અને રજપૂતી ટેકી દિસે વીર આ !'
'ચંદાને પણ ભીલડી ગણીશ ના" "એ કોઈ દેવી મહા !'

'કિંતુ આ રજપૂત યુદ્ધ કરવા જાતો - સૂણ્યું મેં નકી !'
'શું આ ઉછળતું જ પુષ્પ મરવા જાશે ? અરેરે ! સખિ !'
'તો એ આ વ્યવિશાલનું કહીશ હું ચંદાની માતા કને !'
'છે તો કૈં જ થવું નહીં !" "નિરખી આ છોને જરા તોય લે !'

'કોઈ કાયર સાથ લાખ વરસો સ્વર્ગે ય જીવ્યા થકી !'
'મ્હોટું ભાગ્ય સુવીરની કરલતા પૂરી ક્ષણે સ્પર્શવી !'
'ચંદા પાસ રહી શીખેલ દિસ તું વાતો વડી બોલવી !'
'બાઈ ! સૌ હરિએ લખેલ બનશે ! આ જોઈ લે તો જરી !

કતૂહલભર ચ્હેરો યોધનો છે પ્રફુલ્લ,
પ્રણયમય નિહાળી શ્‌હેર થાતો પ્રસન્ન;
જહીં જહીં રસ જોતો આંખ ત્યાં એ ઢળે છે,
હૃદય ગળી વહે છે દેખતાં આર્દ્રતા કૈં.

જોનારી-બોલનારી સૌ ઉભી આંહી થઈ રહી,
સ્વારી આ દ્વારની પાસે આવતાં અટકી ઉભી.

ઉભો અહીં મંડળી સાથ વેગડો,
હમીરને હસ્ત દઈ ઉતારતો;
મેમાનનો હસ્ત ગ્રહી સ્વહસ્તે,
એ ભીલનો નાયક સાથ ચાલે.

જરા અને યૌવન હાથ ઝાલી
ચાલ્યાં જતાં સાથ સદા વહંતા -
તેવું જ આ યુગ્મ નિહાળતાં આ
દ્વારે ઉભાં સ્થંભી હજાર લોકો.

જેડેલા દ્વારમાં મ્હોટા ખીલા વજ્ર તણા દિસે
હસ્તિના લાખ મ્હોરાથી જે ના દ્વાર કદી ખસે.

કલાપીનો કેકારવ/૩૬૦