પૃષ્ઠ:Kalapino Kekarav.pdf/૩૧૨

કિંતુ હિંમતને કંઈ કરગરી લાવ્યા ઉરે ધ્રૂજતે,
ખોખારો બલવાન એક દઈને તાજો કર્યો કંઠને;
વાચા આવી ફરી અને મગજ જે યુક્તિભરેલું સદા -
તેણે આજ નવીન યત્ન કરીને જોડ્યા નવા સોરઠા :

'દેવી સહશે કેમ દેવીપુત્ર થતો દુઃખી,
'ઇચ્છો જો તમ ક્ષેમ, લેજો ચારણની દુવા !
'છંછેડીને સાપ કાઢ્યો માલ ન કોઈએ !
'ચારણ દેશે શાપ આંતરડી ઉકળી જતાં !'

પરંતુ ડાંગ ઊંચી ત્યાં સામે ભીલ તણી થતી,
ઔદાર્યે સર્વ દેવાનું ગઢવીજી કરે નકી.

ઉતારીને ભૂષણ સર્વ લીધાં,
મૂક્યાં નીચે મંદિલ વસ્ત્ર સર્વે;
- ઘોડી હતી જીવ થકી વધારે -
સોંપી દીધી તે ય લગામ અંતે.

ખડીઆમાં હતા ગોટા માળવાના અફીણના
અને તેમાં હતું ભાતું - યાચે તે નવ લૂટવા.
ગઢવીની સુણી વાણી દયા લૂટ મહીં કરી,
કહે છે ભીલ કો તેને વેગડા પાસ ચાલવા.

રાજા તણું નામ સુણી ફરીથી
હૈયા મહીં હિંમત કાંઈ લાવી,
બારોટજી ભીલ સહે ગયા ને
નવો હતો ઘાટ ઘડ્યો ઉરે કૈં.

વિચારો ઘોળતા પ્હોંચ્યા ગઢવી નૃપની કને,
આદર્યો જાતિનો ધંધો જોઈ વેગડરાજને.

લૂટારાને વીર પુરુષનાં આપવાં માન મ્હોટાં
લૂટારાને રસિક કવિતે દેવની તુલ્ય ગાવા -
વ્હાલો ધંધો ગઢવીઉરને બાપદાદા તણો એ,
ને શ્લાઘાની નરમ મધુરી વાણીનો ધોધ ચાલે :

'અર્જુન ! થોથાં ફેંક ! ત્હારાં તીર ઉડી ગયાં !
'આ તો ભડ છે એક કિરાત બીજો - વેગડો !

કલાપીનો કેકારવ/૩૬૫