પૃષ્ઠ:Kalapino Kekarav.pdf/૩૩૧

દ્રવી ચાલી જાતી મધુર સ્વરમાં ઇંદ્રિય બધી,
સમાતી ના આવી લહરી જિગરે કૈં ઉઠી ઉઠી :

અહો ! તે બાલા શી મુજ હૃદયની તે રમણી એ
મને ક્યારે ક્હેશે - 'તુજ સહ પિયુ ! ચાલીશ રણે ?
હશે ક્યાં તે વેળા પ્રિય‌ઉર તણો કોડ પૂરતી ?
હશે - હા ! ક્યારે તે અસુરશિર વ્હેતાં નિરખતી ?'

ધીમે ધીમે ગળી ગળી જતી પાકતી ચાંદની આ
ચારે પાસે ધવલ સરખી દૂધની રેલ રેલે;
પ્રેમે થાક્યો અગર દિસતો ઘેનમાં કો નશાના -
તેવો ધીમે પદ ધરી વહે અષ્ટમીનો શશી આ.

બ્હોળું હતું મંડળ આજ આંહીં,
સમાસ ચોગાન વિના થશે ના;
ટેકી કરે એ ગઢવી ઉઠે ને
અહીં તહીં નોકર કૈં ફરે છે.

અક્કેકાને ઉપાડીને મૂકાતા દૂર ઢોલિયા,
ચાદરો પથરાઈ ને બાજઠો ય ઢળી રહ્યા.

પંક્તિ હવે સૌ પથરાઇ જાતાં,
થાળોય ત્યાં સર્વ મૂકાઈ ર્‌હેતાં,
હમીરજી શબ્દ સુણે 'પધારો,'
ને તાન મીઠું અટકી પડે છે.

પરીસવાનું શરૂ કામ થાતું,
પ્હેલું જ ત્યાં ભોજન ક્ષીરનુ છે,
પરીસવાનું સહુ પૂર્ણ થાતાં
થાળી ફરે ચોગમ શર્કરાની.

વેગડાની કુમારીએ પકાવેલ રસોઈ છે,
પરીસે હાથથી જાતે બૂરૂં સાકરનું બધે.

મધ્યમાં યોધ બેઠો ત્યાં આવે પીરસતી હવે,
હસ્ત એ થાય લાંબો ને મ્હોં સામે મુખડું નમે.

કેવા નમે અવયવો ફુલની કળી શા !
કેવી સમાન સહુ અંગની પૂર્ણતા છે !

કલાપીનો કેકારવ/૩૮૪