પૃષ્ઠ:Kalapino Kekarav.pdf/૩૫૬

એ કાળમાં યવનયૂથ વધ્યે જતાં'તાં,
કોઠા અને ગઢ બધે સહુ સજ્જ ર્‌હેતાં,
ક્ષત્રિત્વની યવન સાથ ઝપાઝપીમાં
ખુલ્લી સમી જ કરમાં સમશેર ર્‌હેતી.

એ ધૂમ્ર - અગ્નિમય વાદળીઓ ચડીને
ઠાકોરના નગર ઉપર પાસ આવી;
એ ધર્મયુદ્ધ મહીં જીતવી સ્હેલ સર્વે,
ઠાકોર સજ્જ વળી આદર આપવાને.

બે ચાર જંગમહીં એ બિરદાઈ પોતે
જીત્યો હતો થઈ મુખી રણભૂમિ રંગે;
ન્હાના વયે અનુભવી ઉર વૃદ્ધ જેવું
કો યુદ્ધમાં અડગ ધૈર્ય ધરી રહેતું.

ઠાકોર પાસ જઈ પુત્ર કુમાર માગે
એ યુદ્ધમાં ચડી જવા બિરદાઈ સાથે;
એ વૃદ્ધ તાત સુખપૂર્ણ વધાવી લેતો
ઉત્સાહને રણ મહીં પરવાનગી દે.

કીધો ઉમંગથી વિવાહિત પાટવીને
તેવો ઉમંગ સહ કેસરિયાં ધરે છે;
ટેવાય પુત્ર વળી યુદ્ધ તણી ધમાલે
તેમાં ય રાજવટનો ઉપયોગ જોતો.

એ સૈન્યનો અધિપતિ કરી પાટવીને
આશિષના મુખ પરે કર ફેરવીને
આનન્દ સાથ નિજ પુત્ર વિદાય કીધો
ને શંભુનાથ-જયગર્જન સૈન્ય ગર્જે.

આકાશમાં ચઢતી વાદળી સામસામે
ને મેઘધાર નહીં ભેદી કરે કડાકા:
તેવાં જ સૈન્ય દ્વય આ થી ભેટભેટા
એ બાણની રમત ઉતરી પડે છે.

એ તીર બહુ કાલ થકી થયા છે,
ભાલાસ્થલે બરછી ને સમશેર ચાલે :

કલાપીનો કેકારવ/૪૦૯