પૃષ્ઠ:Kalapino Kekarav.pdf/૩૬૨

'તુંને તો ના પણ બહુ મ્હને ખોટ - બાપુ ! પડી છે !
'લૂટાઈ એ તુજ સહ ગઈ અંધની લાકડી છે !
'મ્હાણી લેજે ગગનપડદે કાળ ઝાઝો ભલે તું !
'કો દી-વીરા ! પણ ભગિની આ આવશે યાદ - જોજે!

'આ રોવાનું લખવી ઉતરી કેમ હું - બાપ ! આંહીં ?!
'આ અશ્રુને નિરખી હસજે - તાત ! સ્વર્ગે ભલે તું !
'તો યે ન્હોતી ઘટિત અમથી કાળજે લાત દેવી !
'ક્યાં યે જોયા જગ પર નથી લાડકા ખેલ આવા !

'જૂની આંખે નવીન નિરખી હોય છે કૈંક રોતાં !
'કિન્તુ મ્હારે નવીન નયને વિશ્વ આ થાય જૂનું !
'તુંમાં - બાપુ ! મુજ હૃદયની આશનું વૃક્ષ ખીલ્યું -
'સિંચ્યું મેઘે - ટપકતું હજુ - વીજળીએ હણ્યું ત્યાં !'

હમીરજીનાં નયનો વહે ને
અસહ્યતામાં ઉર થાય ચીરા;
રોનારને તો પણ બાકી રોવું,
છતાં ગયા પાછળ ઝૂરવું ક્યાં !

રોનારને તો પણ હોય રોવું,
એ અશ્રુનો કાળ હશે અગાડી !
રોવું જ જેને પ્રથમે મળ્યું, તે
રોતાં રહે : રોવું ન યોગ્ય તો યે !

હમીરથી ઊભું થઈ જવાતું,
ના ભાન વ્હેતું જલ લૂછવાને;
પોશાકનો થાળ ધરી ગુલાબી,
દીન સ્વરે યોધ સમું વદે એ :

'ન રો રો ના હાવાં ! બસ કર હવે - ધર્મભગિની,
'ન તેના જેવો તો પણ તુજ હવે બન્ધુ બનું હું !
'ખરૂં - બાપુ ! ના ના જગત ધરતું જે ગત થયું !
'પ્રભુ તે વીરાનો પણ અહીં ધરે કૈંક બદલો.

'અરે ! આવા ભાઈ જગત પરથી જે લઈ જતા -
'અરે ! જે રત્નોનો છલકપટથી નાશ કરતા -
'દળી, છેદી તેને તુજ ભૂમિ થકી દૂર કરવા -
'પ્રતિજ્ઞા લેઈને તહીં જ તુન આ બન્ધુ નિકળ્યો.

કલાપીનો કેકારવ/૪૧૫