પૃષ્ઠ:Kalapino Kekarav.pdf/૩૭૬

અહો! સંકેલાઇ હૃદયબલથી શું પૃથિવિ છે?
અહો! શું બાલાનું હૃદયબલ આવું કરી શકે?
નિસાસા પ્રેમીના સહુ ય પડ ચીરી વહી જતા,
સખીનું હૈયું કૈં અતિ બલ કરે છે લપટવા.

'પિયુ! વ્હાલા! સાથી મુજ હૃદયની વ્હાર કરજે!
'હવેના જન્મોમાં ગરીબ તણી સંભાળ કરજે!
'નિરાશા રોતાં વા તુજ હૃદયને શાન્ત કરજે!
'સખે! મ્હારા દોષો રુદન કરતાં માફ કરજે!'

ઉઠી ઘૂમે છે આ મૃદુ રુદન મ્હારા હૃદયમાં,
લવન્તું એનું એ મુજ હૃદયમાં કૈં ઉત્તર ધરે;
ઝઝૂમે છે નેત્રે રુદનજલનું ક્ષાર ઝરણું;
મીઠી પાણીની ત્યાં તડફડ થતી માછલી રહી.

તહીં તેને થાતું, મુજ હૃદયમાં તે અહીં બને,
અમે સાથે રોતાં સમય પ્રિય તે આ ફરી મળે;
રડાવે રોઇને મુજ હૃદય કાં તે હૃદયને?
અહીંના તારો કાં મદદ કરતાં તે રુદનને?

અહીં પ્રીતિ,મૈત્રી,પ્રણય,રતિ,એ ભાવ સઘળા,
અરેરે! રોવાનું અરપણ કરી શાન્ત બનતા;
અરે! શું તેથી કૈં અધિક જનથી ના થઇ શકે?
બને ના શું દેવું મધુર સુખ પ્રેમી હૃદયને ?

કહેવા સન્દેશા અનુપમ મળ્યો આ સમય છે,
ઉરોના લ્હાણાની કુદરત બધી વાહક બને;
દિલાસો દેવા કાં મુજ જિગર આ ના ઉપડતું?
ઉડી અશ્રુથી કાં ભભકમય પહાડે ન ચઢતું?

અહો! અત્યારે તો હૃદય ઉડવા તપ્તર દિસે;
જહીં હું ત્યાં તે એ ઉર ભટકવા, તત્પર દિસે;
ન કાં અર્પું પાંખો? નવ ક્યમ ગ્રહું પાંખ મધુરી?
ન કાં ભાનુ સાથે કિરણમય હાવાં થઈ જવું?

અહો! અત્યારે તો મુજ હૃદય આધીન તલફે,
સુધાના વંટોળા પ્રિય વદનના ચોગમ ચડે;

કલાપીનો કેકારવ/૪૨૯