તીરે ભેદાયેલા મુજ હૃદયને તો કળ વળી.
અમી ઢોળાયું શું ધગધગી રહેલા ઉર મહીં!
નથી આશા ઈચ્છા, ગત દુઃખ તણું ના સ્મરણ વા;
અહો! મેં તો પીધું નહિ વિષ, નકી અમૃત સખા!
વ્હાલા! જ્યાં ઘસડાઈ જાય જગ ત્યાં મ્હારે ખુશીથી જવું,
ત્હોયે છે દુઃખ એક આ દિલ મહીં, છોડું તને તે તણું;
એ ચિન્તા પણ શાન્ત છેલ્લી ઘડીએ થાશે નકી હા સખા!
એ જ્વાલા પણ અન્તરે ડૂબી જશે આનન્દની લ્હેરમાં.
આશામાં ડૂબતું અને ધડકતું, ફાળો ઘણી સાંધતું;
તે હૈયું મુજ આમ આજ વિષથી વિશ્રાન્તિ લેવા ઢળ્યું;
ના તે કો’ દિ’ હવે ઉઠી સળગી કે ચીરાઈ રોશે સખા!
ના તે કો’ દિ’ ફલંગ મારી પડશે પ્રીતિ તણી જાળમાં.
નકી મ્હારે જાવું, રુદન નવ વ્હાલા! કર હવે,
સુખી હું થાતાં તું રુદન કર તે તો નવ ઘટે;
સુખી હું થાતો ત્યાં હૃદય તુજ હર્ષે ઊભરતું;
અરે! તો કાં હાવાં મુજ સુખ તને દુઃખી કરતું?
અહો! ત્હારાં આંસું પિગળી મુજ અન્તઃકરણમાં-
ગયા સંસ્કારોથી સ્મરણમય આત્મા કરી જતાં;
હશે મ્હારે માટે રુદન કરવું મૃત્યુસમયે-
પ્રભુએ નિર્મ્યું તો ઉર મુજ ઉખેળું તુજ કને.
જોને, ભાઈ! તહીં રહી મલપતી તે મોહની ક્રૂરતા,
તેમાં તે અતિ રમ્ય આકૃતિ રહી જેને કહી મેં ‘પ્રિયા’;
ઘુંચાયા મુજ તે અરે! પ્રણયીઓ એ જાળ માંહી દીસે,
ભોળાંને નિરખી ડૂબ્યાં, ડૂબી જતાં ચીરાય હૈયું, સખે!
તે સૌ આમ જ આ જ માર્ગ પર હા! રોઈ રડી આવશે,
તેઓનાં દુઃખથી દુઃખી થઈ અરે ! કૈં પ્રેત મિત્રો રડે,
તેઓની કબરો તણા પથરમાં અશ્રુઝરા ચાલતા,
તેઓના બળી ભસ્મ જે થઈ ગયા તે અંશ સૌ કંપતા!
ઓહો ! મોહ જ મોહનું જગત આ તેમાં હશે પ્રેમ ક્યાં?
આંહીં બીજ વવાય છે વિષય ને સૌ સ્થાનમાં મોહનાં;
