હતો વ્હાલો ન્હાનો મમ ઉર પરે હસ્ત પ્રિયનો,
હતો ક્યાં એ ના ના હૃદય પર છાંટો દુઃખ તણો.
અમે ઊંઘ્યાં ત્યારે સ્મિતભર હતાં મ્હોં મલકતાં;
હતી ચિન્તા ના ના જરી પણ કશાની મગજમાં.
અરે! તેમાં ક્યાંથી દુઃખમય થયું સ્વપ્ન મુજને?
નથી એ ભૂલાતું હજુ પણ પીડે છે જીગરને!
* * *
અહાહા! મેં દીઠાં વન, વળી વને કૈંક ઝરણાં,
ઝરાની ગુફામાં ખળખળ થતા ધોધ પડતા;
શિકારે ઉડન્તાં ઘુવડ રજનીમાં ઘુઘવતાં.
પતંગો વૃક્ષોમાં ઉડી ઉડી મશાલો પ્રકટતાં!
તહીં સર્પાકારે વહી જતી હતી એક સરિતા,
તરંગો વિલાસી કૂદી કૂદી રમન્તા વહી જતા;
પડી કો પોલાણે ધ્વનિ કરતી શેવાલ પર તે
અહો વૃદ્ધાવસ્થા અતિ દુઃખભરેલી જ્યમ રડે!
શિલાઓમાં ક્યારે રમત અથવા નૃત્ય કરતી,
હજારો શેડો ત્યાં શશીમય બનીને ઉછળતી,
અને તાળી દેતી દ્રુમકર રૂડાં પર્ણ પર તે-
મીઠી બાલ્યાવસ્થા હસતી નિજ માર્ગે જ્યમ વહે.
સપાટી સીધીમાં વહતી પછી ધીમે મદભરી,
બધાં ગુલ્મોને ને કુમળી કળીઓને દિલ ધરી;
બધી એ છાયામાં પ્રણયરસ મીઠો ટપકતો,
યુવા જેવા તેના વહનમય પોતે થઈ જતો.
પ્રિયાની વાણી શું ઝરણધ્વનિમાં કાંઈ સુણતાં
દ્રવી મ્હારો આત્મા ચૂપ થઈ રહ્યો શાન્ત સ્થિર ત્યાં,
ડર્યો મ્હારો આત્મા રુદન કરતી સાંભળી પ્રિયા,
અને ચોક્ખા આવા મમ શ્રવણમાં અક્ષર પડ્યા :-
ઝરા! રે વ્હેનારા! ગહન તુજ છે ગૂઢ વહવું,
કયા માર્ગે ત્હારૂં વિમલ જલ વ્હે છે ખળક્તું?
